نتایج جستجو

ثبت رسیده است. کلینی وفات شیخ طوسی جامع الرواه، ج 1 ص 73 رجال الطوسی، ص 158 شماره 1766، و ص 409 شماره 5950؛ الفهرست، شیخ طوسی، ص 282 شماره 905؛ ایضاح الاشتباه،

در بعضی از منابع کنیه او «ابوالمفضل» یا «ابوالفضل» ذکر شده است، اما شیخ طوسی در رجال خود تصریح کرده که کنیه او «ابامحمد» است. تاریخ ولادت او در هیچ منبعی

این زمینه به دست نیامده است. شیخ طوسی شیخ صدوق عراق بغداد امل الآمل، ج2ص18 شماره 39؛ توحید صدوق، ص310 حدیث2؛ رجال طوسی، ص412 شماره 5968.

به عنوان نهمین فرزند امام حسین ذکر شده است. کوفه شیخ صدوق نجاشی شیخ طوسی رجال طوسی، ص413 شماره 5986؛ تنقیح المقال(حجری)، ج1ص121 شماره 713؛ طبقات اعلام

او تنها نام شیخ مفید ذکر شده است. عراق شیخ مفید شیخ طوسی الامالی، شیخ مفید، ص348؛ الامالی، شیخ طوسی، ص121 حدیث188، وص182 حدیث305، وص186 حدیث312، وص691 حدیث1469؛

المعروف بـ رجال الكشي، الشيخ الطوسي، ج2، ص831. عدة الأصول، شیخ طوسی، ج1، ص150. الغیبة، شیخ طوسی، ج 1، ص 65 . درس خارج فقه آیت‌الله مجتبی تهرانی، کتاب الطهارة،

تایید بنی‌فضال توسط شیخ طوسی، کشی، سید ابن طاووس و نجاشی، کافر و گمراه خواندنِ بنی‌فضال را اشتباه دانسته است . به عقیده شیخ طوسی، مشاهیر خاندان بنی‌فضال

آله و سلم)) به خاک سپرده شد. رجالیّون بزرگ شیعی و سنی، مانند: ابن ندیم، شیخ طوسی، نجاشی، ابن شهر آشوب، علامه حلی، ابن داود، مامقانی، اردبیلی، مدرسی، محدث

قسم دوم رجال خود قرار داده‌‏اند. (قسم دوم مخصوص راویان ضعیف است). اما شیخ طوسی با اینکه در کتاب فهرست خود نسبت به او سکوت کرده است، ولی در رجال خود وی را

هجری شاگردش بوده از او حدیث شنیده است. علوم حدیث شهرری شیخ طوسی جامع الرواه، ج1ص49؛ رجال طوسی، ص413 شماره 5981؛ رجال نجاشی، ص373 شماره 1020؛ طبقات اعلام

گرفت. همچنین از ابوبکر اسماعیلی، ابوبکر محمد بن یزداد بن مسعود، ابومحمد عبدالخالق بن حسن سقطی، ابواحمد غطریض، محمد بن محمد بن ررمونه، ابوبکر شافعی و ابو‌محمد

معجم الرجال، خویی، ج 4، ص 198. رجال نجاشی، ۱۱۲ ر۲۸۷. رجال شیخ طوسی، ۱۰۹ ر۲۲. رجال شیخ طوسی، ۱۵۸ ر۵۹. (الكافي جلد ٦ صفحه ۲٠۹ حديث ۱ کتاب ٤ باب ٤ التهذيب

است. عراق آقا‌بزرگ تهرانی شیخ طوسی اعیان الشیعه (قطع بزرگ)، ج3ص401؛ تنقیح المقال (حجری)، ج1ص144 شماره 882؛ الفهرست، شیخ طوسی، ص48 شماره 35؛ خلاصه الاقوال،

(وِلاء) او به قبیله سکون، از شاخه‌های بزرگ قبیله کنده یمن، مورد اتفاق است شیخ طوسی کنیه او را ابوجعفر و به احتمال ابوعلی نقل کرده و می‌گوید که به بزنطی شهرت

خراسان «نصربن احمد ثانی»(م331ق) و پادشاهان بعد از او قرار گرفت. به گفته شیخ طوسی وی فردی زاهد، عالم و نویسنده کتاب‌‏هایی بوده است. استاد او اسحاق بن ابراهیم

درباره وی، تعبیر «ثقه» و «عین» به کار می‌برد. شیخ طوسی او را مورد اطمینان و از مردم کوفه می‌داندشیخ طوسی، ابن محبوب را در زمره یاران امامان موسی بن جعفر

فقیهی مورد اعتماد بود. او در رشته‌های مختلف کتاب‌ها و رساله‌هایی داشت که شیخ طوسی و احمد بن علی نجاشی آنها را ذکر کرده‌اند. ابن ندیم در الفهرست می‌گوید: «‌به

دانشمندان فریقین از جمله نجاشی و شیخ طوسی در زمره سرآمدترین قاریان و برخوردار از قرائتی مستقل و مشهور نزد قاریان بوده است. شیخ طوسی در مورد ایشان چنین گفته است:

حلی در فقه شاگرد دائی خود محقق حلی و در فلسفه و منطق شاگرد خواجه نصیرالدین طوسی بود. ایشان دارای شخصیت معنوی جلیل‌القدری بود و ریاست و مرجعیت شیعه در قرن

در یک مورد که محمد بن احمد بن داود قمی (استاد شیخ طوسی) نیز از او نقل حدیث کرده است. شیخ صدوق شیخ طوسی قم ثواب تهذیب الاحکام، ج6ص85 حدیث169، وص109 حدیث194؛