ابراهیم بن مولد
إِبْرَاهِیم بن أَحْمد بن محمّد بن المولد که مکنی به ابواسحاق و از علمای تصوف اهل سنت در قرن چهارم بود. ابوعبدالرحمن سلمی درباره او می‌گوید: از بزرگان مشایخ و جوانمردان رقه و صاحب موثرترین فتاوا و روش بود[۱].أبوحفص علی بن عراک در مورد او گفت: کلامی بهتر و زیباتر از کلام إبراهیم بن المولد ندیده ام[۲]. او هم‌نشین با أَبَا عبدالله بن الْجلاء الدِّمَشْقِی وَ إِبْرَاهِیم بن دَاوُد الْقصار الرقی بود و در سال 342 ه. ق درگذشت.
اساتید
در دمشق و رقه أحمد بن عبدالله الناقد المصری، الحسین بن عبدالله القطان، أحمد بن مروان المالکی إبراهیم بن السری السقطی و الجنید بن محمد وعبدالله بن جابر الطرسوسی و محمد بن یوسف و أبی الحسن الأصفهانی بهره برد.
شاگردان
تمام بن محمد، أبوالحسین بن جمیع، نصر بن محمد بن أحمد الطوسی، عبدالرحمن بن عمر بن نصر، أبوالقاسم بکیر بن محمد الطرسوسی المنذری، ناصر بن محمد بن عبدالله بن محمد الدمشقی نزیل نیسابور، منصور بن عبدالله الأصبهانی، أبوالحسن علی بن إبراهیم بن یوسف الشقیقی الصوفی، الحسین بن یوسف العروینی، أبوالحسن محمد بن الحسین بن إبراهیم بن عاصم الأنوی السجستانی، أبوالحسن علی بن الحسین بن إبراهیم بن عاصم الأنوی السجستانی، أبوالحسن علی بن محمد بن إسحاق بن یزید الحلبی، أبوالفتح المظفر بن أحمد بن إبراهیم بن برهان المقرئ، أبو عبدالله عبیدالله بن محمد بن بطة العکبری وأبو محمد الحسن بن إسماعیل بن محمد بن الضراب المصری.
گفتار
کسی که در مقام قبول یا رد دستورات الهی آن را بپذیرد بی شک مورد توجه و قبول درگاه الهی قرار خواهد گرفت. عمل به علم و دین انسان را به بلوغ مقام پذیرش الهی و تعالی او می‌رساند[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص309-312، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج6، ص268-271
- ↑ إبراهیم بن المولد