بشیریه (غلاة شیعه)

از ویکی‌وحدت
نسخهٔ تاریخ ‏۱۹ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۲۹ توسط Wikivahdat (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - '== پانویس == ↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:')

بَشیریه از «غلاة» شیعه و پیروان محمد بن بشیر کوفی از موالی بنی‌اسد بودند.

شرح حال موسس فرقه

درباره او نوشته‌اند که وی اهل کوفه و نیرنگ‌باز و شعبده‏‌باز بوده و از گروه «واقفیه» درباره حضرت موسی بن جعفر (ع) به شمار می‏‌رفت.[۱]

جایگاه رجالی

وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن امام کاظم (علیه‌السّلام) قرار گرفته است زیرا به امام کاظم (علیه‌السّلام) دروغ می‌بست. [۲] [۳]

اعتقادات

کشی نوشته است که محمد بن بشیر معتقد بود حضرت موسی بن جعفر (ع) غایب شده و خود را به اهل نور، نورانی و به اهل ظلمت، ظلمانی نشان می‌دهد. از دیدگاه وی آن حضرت نمرده و به زندان نیفتاده بلکه غایب و قائم آل محمد است که در حال غیبت محمد بن بشیر را جانشین خود کرده انگشتر خود را به وی داده و آنچه را پیروانش از امر دین و دنیا احتیاج دارند به محمد بن بشیر آموخته است و بعد از وی محمد بن بشیر امام است. همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلی است. [۴] [۵]

آثار

برخی از مداخل نویسان بدون نام بردن از اسم اثر فقط درباره او نوشته‌اند که دارای کتابی نیز بوده است.[۶]

تذکر

تذکّر مهم: دو راوی به نام «محمّد بن بشیر» وجود دارد:

الف: محمّد بن بشیر کوفی، هم زمان با امام کاظم (علیه‌السّلام) که ملعون است و بشیریه پیروان او هستند.

ب: محمّد بن بشیر کوفی که برادر علی بن بشیر کوفی است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آنها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است [۷] و در قم وفات یافته است. نکته قابل‌ ذکر این است که رجالیان هیچ نشانه روشنی برای تمییز آن دو نفر مشترک بیان نکرده‌اند. [۸]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
  3. مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۸
  4. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
  5. تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.
  6. تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.
  7. نجاشی احمد بن عباس، رجال النجاشی، ص ۳۴۴
  8. تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵.