احمد بن محمد بن یحیی عطار قمی
احمد بن محمد بن یحیی عطار قمی، (حدود 277 – بعد 356ق) ابوعلی. فقیه و محدث شیعی. وی در قم نشو و نما پیدا کرد و مانند پدرش به کار «عطاری» اشتغال داشت. پدرش ابوجعفر محمد بن یحیی عطار از بزرگان حدیث در قم و ری بود. محمد بن یحیی عطار قمی در محضر بزرگان و مشایخ قم جلوس نمود و از چهرههای قم در فقه و حدیث بهشمار آمد. پس از تحصیلاتش در قم عازم شهرهای کوفه، بصره و بویژه بغداد شد و اندوختههای خویش را در آن‌جا منتشر ساخت.
| محمد بن یحیی عطار قمی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد بن یحیی عطار قمی |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | 277 ق، ۲۶۹ ش، ۸۹۰ م |
| محل تولد | قم |
| سال درگذشت | 356 ق، ۳۴۶ ش، ۹۶۷ م |
| محل درگذشت | بغداد |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | فقیه، محدث شیعی |
معرفی اجمالی
احمد بن محمد بن یحیی عطار قمی، (حدود 277 – بعد 356ق) ابوعلی. فقیه و محدث شیعی. ظاهراً در قم تولد یافت اما زمان آن روشن نیست. کهنترین استاد او در اواخر سده سوم(حدود 297ق) وفات یافت، پس وی در آن زمان حداقل دوران جوانی(20 سالگی) خود را میگذرانده است، بنابراین تولد او تقریباً در 277 هجری روی داده است. در باره وفات او «شیخ تلعکبری»(م385ق) در 356هجری در بغداد از او حدیث شنیده و اجازه نقل تمام روایاتش را از او گرفته است. بنابراین وی تا این تاریخ حیات داشته است.
وی در قم نشو و نما پیدا کرد و مانند پدرش به کار عطاری اشتغال داشت. در سنین نوجوانی تحصیلات خود را آغاز کرد و در محضر بسیاری از بزرگان و مشایخ قم جلوس نمود و از چهرههای قم در فقه و حدیث بهشمار آمد. پدرش «ابوجعفر محمد بن یحیی عطار» از بزرگان حدیث در قم و ری بود و شیخ کلینی(م329ق) از دست پروردگان پدر اوست. وی بیشترین بهرهها را از پدرش برد. از استادان دیگر او در قم «عبدالله بن جعفر حمیری»(م.ب297ق) و «سعد بن عبدالله اشعری»(م300ق) هستند. وی پس از تحصیلاتش در قم عازم شهرهای کوفه، بصره و بویژه بغداد شد و اندوختههای خویش را در آن‌جا منتشر ساخت. از معاصران او احمد بن محمد بن ولید قمی(م343ق) است که هر دو از اساتید شیخ مفید(م413ق) بودهاند. وی در بغداد مجلس درسی به راه انداخت و شاگردان سرشناسی چون «هارون بن موسی تلعکبری»(م385ق)، «حسین بن عبیدالله غضائری»(م411ق)، «ابوالعباس احمد بن علی بن نوح سیرافی»(م410ق)، «محمد بن محمد بن نعمان مفید»(م413ق)، «علی بن احمد بن ابی جید قمی»(استاد شیخ طوسی)، «محمد بن علی بن شاذان قزوینی»(استاد نجاشی) و «ابن عیاش جوهری»(م401ق) دردرس او حضور داشتند.
در منابع کهن رجالی اگرچه به صحت یا عدم صحت احادیث او تصریح نشده است، اما سوابق علمی او به ویژه شاگردان سرشناسی که وی تربیت نموده و نسبت به آن‌ها دارای مقام اجازه بوده، کاشف از آن است که روایات او قابل استناد و از ارزش حدیثی برخوردار هستند. وی گرچه از نظر علمی هیچ‌گاه به اندازه پدرش، کسب اعتبار نکرده بود، اما بسیاری از صاحب نظران احادیث او را به دیده قبول انگاشته و شخصیت علمی او را ستودهاند. ابنداود با این‌که شخصیت او را «ناشناخته» دانسته ولی نام او را در قسم اول رجال خود که مخصوص راویان مورد اعتماد است، ذکر نموده است. وی دارای اثر تألیفی نبوده است زیرا نجاشی و طوسی در فهرست خود، بسیاری از گزارشات را از طریق ابننوح سیرافی و دیگران از او نقل میکنند اما در باره خود او شرح حال مستقلی ارائه نمیدهند. این موضوع نشان میدهد که وی دارای کتاب یا رسالهای نبوده است.
استادان
از اساتید معروف وی می‌توان:
- پدرش ابوجعفر محمد بن یحیی عطار؛
- عبدالله بن جعفر حمیری؛
- همچنین سعد بن عبدالله اشعری را نام‌برد.
شاگردان
شاگردان سرشناسی که وی تربیت نموده ازجمله:
منابع
- رجال نجاشی، ص59 زیر شمارههای 136 و137؛
- رجال طوسی، ص410 شماره 5955؛
- رجال ابن داود، ص45 شماره 136؛
- جامع الرواه، ج1ص71؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1صص95 و96، شماره 549؛
- معجم رجال الحدیث، ج3ص120 شمارههای 931 و932.