امر بین الامرین

امر بین الامرین یک آموزه دینی و برخاسته از تعالیم اولیای الهی است که در برابر نظریه های جبر و تفویض قرار می گیرد. این نظریه برای اولین بار از سوی امام علی علیه السلام تعلیم شده است، آن گاه که شخصی از امام در باره معنای قدر می پرسد، ایشان ابتدا معنای قدر را تبیین و در ادامه به امر بین الامرین اشاره می کند و می فرماید: قدر دریایی عمیق است، پس وارد آن مشو. شخص دوباره سوال می کند که ما را از قدر آگاه کن! حضرت می فرماید مکانی است تاریک پس داخل آن نشو! آن شخص باز از معنای قدر می پرسد، حضرت پاسخ می دهد که آن سرّ خدا است، پس در باره آن بحث نکن. سائل بیشتر توضیح می خواهد، حضرت پاسخ می دهد اکنون که این پرسش را رها نمی کنی، پس بدان قدر امر بین الامرین است، نه جبر است و نه تفویض. از دیگر امامان معصوم خصوصا امام صادق و امام رضا علیهما السلام نیز روایاتی از تفسیر امر بین الامرین به دست ما رسیده است و هم چنین از امام هادی سلام الله علیه رساله مفصلی در تبیین این موضوع نقل شده است. اکنون این نظریه چون در برابر نظریات دیگری چون کسب و خلق افعال عباد، به عنوان اصطلاح کلامی مطرح است و از عقاید خاص مذهب امامیه به شمار می رود که تکلیف عباد را در مواجهه با جبر و اختیار معلوم می کند به این معنا که در افعال اختیاری انسان، هم اراده الهی و هم اراده انسانی با هم دخالت دارد.

تعریف امر بین الامرین

در تعریف امر بین الامرین نوشته اند:« و الأمر بين الأمرين هو أن اللّه تعالى جعل عباده مختارين في الفعل و الترك مع قدرته على صرفهم عما يختارون و على جبرهم على ما لا يفعلون» امر بین الامرین یعنی این که خدای متعال بندگانش را میان فعل و ترک مختار قرار داده با این که خدای متعال قدرت بر فعل و ترک بنده دارد. به این معنا که می تواند مانع اختیار بندگان بر انجام کارشان شود یا آن ها را بر انجام کاری که تمایل ندارند مجبور کند.

هم چنین آورده اند: « أن الله تعالى أقدر الخلق على أفعالهم و مكنهم من أعمالهم ... فلم يكن بتمكينهم من الأعمال مجبرا لهم عليها و لم يفوض إليهم الأعمال لمنعهم من أكثرها و وضع الحدود لهم فيها و أمرهم بحسنها و نهاهم عن قبيحها فهذا هو الفصل بين الجبر و التفويض على ما بيناه‏» یعنی خدای متعال خلق را قادر کرد که تا بتوانند افعال و اعمال خود را انجام دهند پس چون قادر بر اعمال شان هستند این قدرت آن را مجبور نکرده از طرفی به بندگان اختیار کامل نداده چون ایشان را نسبت به انجام بسیاری از اعمال منع کرده است و برای اعمال حدودی وضع کرده و نسبت به اعمال نیک امر کرده و از  اعمال زشت باز داشته است و این همان تمایز میان جبر و اختیار است. و در جایی دیگر نوشته اند: «فالأعمال ليست مستندة إليه تعالى فقط بحيث لا مباشرة للإنسان ولا تأثير له كما يقوله الجبري، كما ليست مستندة إلى الإنسان فقط بحيث‏ يخرج‏ عن‏ سلطانه‏ و قدرته‏ كما يقوله التفويضي، بل الأفعال في عين كونها مستندة إلى الإنسان بالحقيقة لصدورها عنه بالاختيار، مستندة إليه تعالى، لأنه معطي الوجود و القدرة، فالاستناد إليه تعالى طولي و ملكيته ملكية طولية... و هذا هو معنى الأمر بين الأمرين » یعنی اعمال ما فقط به خدای متعال مستند نیست به این معنا که انسان هیچ دخالت و مباشرت و نیز تاثیری در  انجام آن نداشته باشد آن گونه که اهل جبر به آن معتقدند، همچنان که اعمال ما کاملا وابسته به ما نیست به گونه ای که از سلطنت و حکومت خدا خارج شویم آن گونه که مفوضه به آن معتقدند، بلکه افعال(ما) در عین آن که واقعا مستند به خود ما است و از اختیار ما ناشی می شود، در همان حال به خدای متعال نیز وابسته است، زیرا او اعطا کننده وجود و قدرت است و این نحوه صدور، نشان دهنده استناد طولی است.(اشاره به فاعلیت طولی) و مالکیت خدا هم مالکیت طولی است و امر بین الامرین این گونه ثابت می شود. در تفسیر این جملات می توان گفت افعال بشر نه مستقیما به فاعل الهی مستند است آن گونه که جبری ها به آن اعتقاد دارند، و نه به طور کامل مستند به انسان است آن گونه که اهل تفویض به آن قائل اند، بلکه افعال بشر همان گونه که مستند به انسان است- زیرا از اختیار او ناشی می شود- همان گونه نیز به خدای متعال نیز مستند است. زیرا فقط او معطی وجود و قدرت است. درک این موضوع به این مسئله وابسته است که دو فاعل در طول هم علت به وجود آمدن افعال می شوند.

در پایان این بحث مناسب است به جمله ای معروف توجه کنیم که معمولا هر شخص مومن و موحدی هنگام شروع به کار بیان می کند و آن جمله ای است که انسان هنگام شروع کاری می گوید: « الهی به امید تو» یعنی من به امید تو ای خدای بزرگ، کاری را شروع می کنم که تو مرا در آن کار همراهی کنی.زیرا هر گونه فعالیتی در ظاهر توسط انسان انجام می شود، اما وقتی به امید لطف خدا و کمک او فعالیت را آغاز کردی، نیرویی الهی و غیبی به کمکت خواهد آمد، در این کار، هم انسان فاعل است و هم خدا، انسان فاعل قریب فعل و خدا فاعل بعید آن است. بنا براین، الهی به امید تو یعنی حرکت میان جبر و اختیار. یعنی به امید (کمک) تو حرکتم را آغاز می کنم و به امید (کمک) تو آن را به پایان می رسانم.