محمد حسن تبرائیان
| محمد حسن تبرائیان | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | محمد حسن تبرائیان |
| نام‌های دیگر | دکتر محمد حسن تبرائیان |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| آثار |
|
| فعالیت‌ها |
|
محمد حسن تبرائیان مشاور سابق دبیرکل مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، معاون اسبق بین‌الملل مجمع تقریب مذاهب اسلامی و دبیر هیئت علمی آن مرکز بود. ایشان از بدو شکل گیری مجمع در سمت مشاور دبیرکل، عضو هیئت علمی و دبیر بین‌الملل در آن حضور مستمر داشته است و عضو مجمع عمومی مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی بوده است.
تحصیلات
ایشان تحصیلات ابتدایی و حوزوی را در عراق به پایان برده و با آشنایی بیشتر با زبان و ادبیات عرب، به این حوزۀ وسیع فرهنگی علاقه‌مند می‌شود و برای تحصیل در این رشته به دانشگاه عراق می‌رود. پس از تحصیلات مقدماتی تبرائیان عازم مصر می‌شود تا در دانشگاه مصر تحصیل در رشتۀ ادبیات را دنبال کند. او با سعی وافر و پشتکار پیوسته، سرانجام موفق به دریافت دکترای زبان و ادبیات عرب از دانشگاه الازهر مصر می‌شود و بلافاصله برای تدریس در این رشته به سوریه دعوت می‌شود و در دانشگاه‌های دمشق و حلب به تدریس زبان و ادبیات عرب می‌پردازد. وی هم اکنون عضو هیات علمی و شورای تخصصی دانشکده علوم انسانی دانشگاه پیام نور است.
آثار
«گره عشق» و «پیشینه تقریب مذاهب اسلامی در قرن پنجم الی دهم» و «بازتاب فقه شافعی در کتاب خلاف شیخ طوسی» و «ادعیه و آداب حرمین» و «راهنمای مصور حج» و «امام صادق و مذاهب اربعه» نیز از جمله آثاری است که وی تألیف یا ترجمه کرده است. همچنین اوآثار فراوانی به زبان عربی نیز تألیف کرده که در حوزۀ مطالعات اسلامی جای می‌گیرند. در کنار این مجموعه، تبرائیان سال‌هاست مشغول تحقیق وسیعی در نهج‌البلاغه حضرت علی (علیه‌السلام) است. «شرح و تفسیر نهج‌البلاغه» این کتاب را انتشارات دارالشروق مهر چاپ می‌کند و برای مخاطبان جهان عرب و به زبان عربی است. «امام صادق و مذاهب اربعه» از دیگر تألیف‌های ایشان است که به فارسی نگاشته است.
اندیشه‌ها
تبرائیان می‌گوید:«قرآن و سنت نبوی دو منبع شریعت و اسلامند و حجیت سایر منابع در گرو این منابع است. توحید، نبوت و معاد از ارکان این تقریب است و اختلاف در فروعات چندان به اصل اسلام خلل وارد نمی‌کند. مجمع اسلامی درحرکت اصلاحی خود به اصولی پایبند است که شامل ضرورت همکاری همه‌جانبه، لزوم موضع‌گیری هماهنگ در برابر دشمنان، پرهیز از نسبت دادن کفر به یکدیگر و تنزل دادن امور اختلافی ازکفر به خطا و برخورد محترمانه در امور اختلافی است.»