ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره
ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره، ابواسحاق اصفهانی کوفی. حافظ و محدث شیعی بود و چنان به فراگیری علوم حدیث و حفظ آنها اهتمام ورزید که او را حافظ لقب دادهاند.
| ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره |
| نام‌های دیگر | حافظ |
| اطلاعات شخصی | |
| روز تولد | 273ق. |
| محل تولد | اصفهان |
| سال درگذشت | 353 ق، ۳۴۳ ش، ۹۶۴ م |
| روز درگذشت | هفتم رمضان |
| محل درگذشت | كوفه |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان | محمدبن بابویه معروف به شیخ صدوق |
| فعالیت‌ها | |
معرفی اجمالی
ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره، ابواسحاق اصفهانی کوفی. حافظ و محدث شیعی. در سال 273هجری در اصفهان دیده به جهان گشود و در هفتم ماه رمضان 353هجری در سن هشتاد سالگی در کوفه زندگی را وداع گفت. پدرش محمدبن حمزه بن عماره از فقهاء ومحدثین اصفهان بود که گرایش سنی داشت. جد او حمزه بن عماره بربری از شیعیان کیسانیه (کسانی که روح پیامبر را در محمد بن حنفیه متجلی میدانند) بود که در زمان امام باقر (علیه‌السلام) زندگی میکرد و یارانی در مدینه و کوفه گرد آورد و پس از آن مورد لعن آن حضرت قرار گرفت. وی خود در اصفهان پرورش یافت و پس از دوره مقدماتی به کوفه آمد و مسافرتهایی به بغداد و بصره داشت و چندان به فراگیری علوم حدیث و حفظ آنها اهتمام ورزید که او را «حافظ» لقب دادهاند. ابن عقده کوفی (م333ق) که خود در ضبط حدیث بینظیر بود درباره او میگوید: «وی حافظ حدیث است و من برخی از احادیث اهلبیت را از او میشنوم و نظیر او را ندیدهام». از او کتاب یا رسالهای برجای نمانده است.
استادان
ایشان نزد بسیاری از اساتید سنی و شیعی تلمذ کرده است. از جمله آنها «ابوخلیفه فضل بن حباب»، «محمدبن عثمان بن ابی شیبه»، «حسین بن عبدالله» و «سالم بن سالم» هستند.
شاگردان
از شاگردان شیعی او محمدبن بابویه معروف به شیخ صدوق (م381ق) است که به صورت مکاتبه با او ارتباط داشته و برخی از راویات او را در کتاب خصال نقل کرده است.
جستارهای وابسته
منابع
- اختیار معرفه الرجال، طوسی، ج2ص593 شماره 548؛
- بحارالانوار، ج69ص214؛
- تذکره الحفاظ، ج3ص910؛
- جزء ترجمه الطبرانی، ابن منده اصفهانی، ص12؛
- خصال شیخ صدوق، ص410 حدیث11، و ص417 حدیث10؛
- سیر اعلام النبلاء، ج16ص83 شماره 68؛
- طبقات المحدثین باصبهان، ج3ص361 شماره 41، و ج4ص230 شماره 631.