احمد بن عبدالله كوفی

از ویکی‌وحدت
نسخهٔ تاریخ ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۴۸ توسط Hadifazl (بحث | مشارکت‌ها)
احمد بن عبدالله كوفی
احمد بن عبدالله كوفی.jpg
نام کاملاحمد بن عبدالله كوفی
نام‌های دیگركوفی
اطلاعات شخصی
دیناسلام، شیعه
استادان
  • ابراهیم بن اسحاق نهاوندی
  • شیخ تلعكبری
فعالیت‌هامحدث امامی

احمد بن عبدالله کوفی، محدث امامی. کنیه او در منابع ذکر نشده است. با ابراهیم بن اسحاق احمری نهاوندی دوستی صمیمانه داشت. شاگردی تلعکبری نزد او می‏‌تواند دلالت بر درستی احادیث او داشته باشد.

معرفی اجمالی

احمد بن عبدالله کوفی، محدث امامی. کنیه او در منابع ذکر نشده است. وی تا اواخر قرن سوم هجری حیات داشته است و با «ابراهیم بن اسحاق احمری نهاوندی» دوستی صمیمانه داشت. همچنین از آن‌جا که وی کتاب‏‌های دوستش را روایت نموده، استفاده می‏‌شود که وی اوایل قرن چهارم را نیز درک نموده است. چنان‌که شاگردی «تلعکبری» نزد او نیز گواه این مدعاست. حتی برخی از گزارش‏‌ها[۱] نشان می‌‏دهد حسن بن حمزه طبری (که در 328هجری وارد بغداد شده بود از او نقل حدیث کرده است. بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است.

از اصالت خانوادگی او چیزی نمی‏‌دانیم اما از لقب «کوفی» می‌‏توان حدس زد که ریشه و تبار او از مردم کوفه بوده‏‌اند. دوران کودکی و جوانی‌‏اش در کوفه سپری شد. در آن‌جا ملازم «ابراهیم بن اسحاق نهاوندی» بود و نزد او به استماع حدیث پرداخت و پس از چندی به اتفاق همین استادش به بغداد آمد و در مجالس درس بغداد شرکت جست و احادیث بیشتری در کتاب‏‌هایش جمع‏ آوری نمود.

«شیخ تلعکبری» که در بغداد سکونت داشت از او اجازه نقل همه کتاب‏‌هایش را دریافت کرده است. صاحب‌نظران درباره ارزش روایات او سخنی به میان نیاورده‌‏اند، اما شاگردی «تلعکبری» نزد او می‏‌تواند دلالت بر درستی احادیث او داشته باشد. از اساتید و شاگردان او جز آنچه پیش از این گذشت، کسی را نمی‏‌شناسیم. هم‌چنین از آثار تألیفی او نام و نشانی باقی نمانده است.

استادان

او شاگرد اشخاصی چون ابراهیم بن اسحاق نهاوندی و شیخ تلعکبری بوده است.

تشابه اسمی

در منابع حدیثی فرد دیگری به نام «احمد بن عبدالله» به چشم می‏‌خورد که از اصحاب امام جواد (علیه‌السلام) است.

پانویس

منابع

  • رجال طوسی، ص412 شماره 5967؛
  • طرائف المقال، ج1ص156 شماره 775؛
  • معجم رجال الحدیث، ج2ص152 شماره 653؛
  • نقد الرجال تفرشی، ج1ص131 شماره 253.
  1. أمالی مفید، ص33