بشاریه
بشّاريه از «غلاة» شيعه و پيرو بشّار شعيرى كوفى بودند.
بشار شعیری
ابواسماعیل بشار شعیری کوفی، به دهقان نیز خوانده شده است. [۱] و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است، به همین نام معروف شده است.[۲] او در دوران امام صادق(علیه‌السّلام)اعتقادات باطل را ترویج می کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلات آن زمان چون مغیره، ابوالخطاب، سری، بزیع، حمزه بریری و صائد نهدی به گزافه گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه علیاویه بوده و در بخشی از عقاید غلو آمیز نیز معتقد به گزافه گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلات بوده است. [۳]
وى فروشنده جو بود و در گفتار با «علياويه» هم داستان بود و مى گفت كه:
على (ع) از خدايى بگريخت و در خانواده خاندان علوى هاشمى جاى گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود، و چهار شخص را كه على (ع) و فاطمه (س) و حسن (ع) و حسين (ع) باشند مظهر خدا مىدانست.
او مىگفت كه: حسن (ع) و حسين (ع) جعلى هستند و در حقيقت على (ع) است زيرا او نخستين ايشان بود.
آنان منكر پيغمبرى محمد (ص) بودند و مىگفتند كه: محمد (ص) بنده على (ع) بود و على (ع) پروردگار است و با «مجسمه» و «علياويه» در تعطيل و تناسخ همداستان بودند.
«علياويه» گويند: چون بشّار شعيرى منكر خدايى محمد (ص) شد و پيغمبرى سلمان را انكار نمود بصورت مرغى مسخ شد كه او را علياء خوانند و او در درياست و از اين جهت اين فرقه را «عليائيه» نيز خوانند.
امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود كه: بشّار شعيرى شيطان بن شيطان است كه از دريا بيرون آمده تا مردم را بفريبد.
بشّار در حوالى سال 180 هجرى در گذشت.
سعد بن عبد اللّه روايت مىكند كه ابو عبد اللّه جعفر بن محمد (ع)، بشّار را گفت: از پيش من دور شو خدا تو را لعنت كند. اميدوارم كه سقف هيچ خانهاى بر تو سايه نياندازد، چون يكى از اصحاب امام به كوفه مىرفت، او را فرمود: چون به كوفه رسيدى بشّار را بگو كه جعفر به تو مىگويد:
اى كافر، اى فاسق، اى مشرك، من از تو برى هستم.
رجال كشى، ص 55.
فرهنگ فرق اسلامى متن 102 بشاريه ..... ص : 102