ابومحمد جریری
ابومحمد احمد بن محمد بن الحسین جریری از علمای اهل سنت و تصوف برجسته در قرن چهارم هجری است[۱]. وی از علمای شیوخ صوفیه و از اصحاب ارشد جنید بود و هنگامی که جنید درگذشت او را به جای او نشاندند و آداب تصوف را از وی گرفتند و احادیثی به او نسبت داده می شود. به او. ابونعیم اصفهانی در مورد او گفت: "بارهای سنگین بر دوش داشت ، و دندانهای پیشانی سست هستند ، و حکمت از کسانی که شایسته آن نیستند محافظی دارد و برای کسانی که مدعی هستند ننگ آور است ح[۲]."
گفتار
منتها هدف توده مردم درخواست کردن، در درجه بعد افراد اهل دعا و درخواست از حضرت باریتعالی می شوند ولی عرفا تمام همتشان یاد و توجه به حضرت حق است.
هرکس که نفس بر او چیره شوداسیر بند خواسته ها و شهوات می شود و اشارات معنوی بر قلب او حرام می شود پس دیگر او از کلام الهی لذت نخواهد برد حتی اگر دائما زبان او مشغول ذکر باشد زیرا خداوند فرموده:به زودي كساني را كه در روي زمين به ناحق تكبر ميورزند از ايمان به آيات خود منصرف ميسازيم[۳].
بنیان ادیان ، تداوم ایمان و صحت بدن ها از طریق سه چیز به دست می آید: کفایت ، حفاظت(ارتقاء) و مراقبت.
هرکس به خدا اکتفا کند روح او اصلاح می شود و هرکس از آنچه نهی می کند بترسد رفتار او اصلاح شود ثمره کفایت معرفت است.پیامد تقوا حسن خلق است و هدف مراقبت از خود، اعتدال در طبیعت(بدن) است[۴].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص203-206، دار الكتب العلمية، ط2003
- ↑ لية الأولياء، تأليف: أبو نعيم الأصبهاني، ص347-348
- ↑ اعراف 146
- ↑ أبو محمد الجريري