بشیریه (غلاة شیعه)

بشريه‏ از «غلاة» شيعه و پيروان محمد بن بشير كوفى از موالى بنى اسد بودند.

شرح حال موسس فرقه

در باره او نوشته اند که وی اهل کوفه و نيرنگ باز و شعبده‏ باز بوده و از گروه «واقفه» درباره حضرت موسى بن جعفر (ع) به شمار مى‏ رفت.

جایگاه رجالی

وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن امام کاظم (علیه‌السّلام) قرار گرفته است زیرا به امام کاظم (علیه‌السّلام) دروغ می‌بست.

اعتقادات

كشى نوشته است که محمد بن بشير معتقد بود حضرت موسى بن جعفر (ع) غايب شده و خود را به اهل نور، نورانى و به اهل ظلمت، ظلمانى نشان مى ‏دهد. از دیدگاه وی، آن حضرت نمرده و به زندان نيفتاده، بلكه غايب، و قائم آل محمد است که در حال غیبت محمد بن بشير را جانشين خود كرده انگشتر خود را به وى داده و آنچه را پيروانش از امر دين و دنيا احتياج دارند، به محمد بن بشير آموخته است و بعد از وى محمد بن بشير امام می باشد. همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلى است.

آثار

برخی از مداخل نویسان بدون نام بردن از اسم اثر فقط در باره او نوشته اند که دارای کتابی نیز بوده است.

تذکر

تذکّر مهم: دو راوی به نام «محمّد بن بشیر» وجود دارد: الف: محمّد بن بشیر کوفی، از اصحاب امام کاظم (علیه‌السّلام) که ملعون است و ذکر او گذشت. ب: محمّد بن بشیر کوفی که برادر علی بن بشیر کوفی است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آن ها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است و در قم وفات یافته است. نکته قابل‌ ذکر این است که رجالیان هیچ نشانه روشنی برای تمییز آن دو نفر مشترک بیان نکرده‌اند.