بشیریه (غلاة شیعه)

از ویکی‌وحدت

بَشیریه از «غلاة» شيعه و پيروان محمد بن بشير كوفى از موالى بنى اسد بودند.

شرح حال موسس فرقه

در باره او نوشته اند که وی اهل کوفه و نيرنگ باز و شعبده‏ باز بوده و از گروه «واقفیه» درباره حضرت موسى بن جعفر (ع) به شمار مى‏ رفت.[۱]

جایگاه رجالی

وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن امام کاظم (علیه‌السّلام) قرار گرفته است زیرا به امام کاظم (علیه‌السّلام) دروغ می‌بست. [۲] [۳]

اعتقادات

كشى نوشته است که محمد بن بشير معتقد بود حضرت موسى بن جعفر (ع) غايب شده و خود را به اهل نور، نورانى و به اهل ظلمت، ظلمانى نشان مى ‏دهد. از دیدگاه وی آن حضرت نمرده و به زندان نيفتاده بلكه غايب و قائم آل محمد است که در حال غیبت محمد بن بشير را جانشين خود كرده انگشتر خود را به وى داده و آنچه را پيروانش از امر دين و دنيا احتياج دارند به محمد بن بشير آموخته است و بعد از وى محمد بن بشير امام است. همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلى است. [۴] [۵]

آثار

برخی از مداخل نویسان بدون نام بردن از اسم اثر فقط در باره او نوشته اند که دارای کتابی نیز بوده است.[۶]

تذکر

تذکّر مهم: دو راوی به نام «محمّد بن بشیر» وجود دارد:

الف: محمّد بن بشیر کوفی، هم زمان با امام کاظم (علیه‌السّلام) که ملعون است و بشیریه پیروان او هستند .

ب: محمّد بن بشیر کوفی که برادر علی بن بشیر کوفی است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آن ها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است [۷] و در قم وفات یافته است. نکته قابل‌ ذکر این است که رجالیان هیچ نشانه روشنی برای تمییز آن دو نفر مشترک بیان نکرده‌اند. [۸]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
  3. مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۸
  4. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
  5. تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.
  6. تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.
  7. نجاشی احمد بن عباس، رجال النجاشی، ص ۳۴۴
  8. تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵ .