بسلمیه

بسلمیه یا خلالیه از فرق «راوندیه» یعنى شیعیان آل عباس هستند.

موسس

موسس این فرقه شخصی به نام حفص بن سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود.

تاریخچه

از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه های قدرت عباسیان در عراق نقش موثری داشت، حفص بن سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی گرایش شیعی داشت و در ابتدا تصمیم داشت خلافت را به اولاد امام علی علیه‌السلام برگرداند. اما در این امر بین فرزندان عباس و فرزندان امام علی علیه‌السلام مردد بود. به همین دلیل دو نامه نوشت که خطاب یکی به عبدالله بن حسن بن حسن علیه‌السلام و خطاب دیگری به امام صادق علیه‌السلام بود تا با آن‌ها بیعت کند. امام صادق علیه‌السلام با درایت خویش می‌‌دانست که ابوسلمه از شیعیان علوی استواری نیست. به همین دلیل در حضور پیک نامه ابو سلمه را سوازند و به آورنده نامه گفت که ابو سلمه شیعه شخص دیگری است، اما عبدالله بن حسن بدون دقت نظر پیام وی را پذیرفت و همین امر باعث بدبینی عباسیان و کشته شدن عبدالله و فرزندانش شد و پیش بینی امام صادق علیه‌السلام به واقعیت پیوست؛ زیرا هنوز پیک ابوسلمه به کوفه نرسیده بود که ابوسلمه با ابوعباس بیعت کرد و نیروهای خود را در اختیار وی گذاشت. اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن عباس به او بدبین شده سر انجام با نظر ابو مسلم خراسانی او را به قتل رساند.

اعتقادات

بسلمیه معتقدند که امامت پس از حسنین و محمد بن حنفیه به ابو هاشم و ابو العباس سفاح مى ‏رسد. آنان امامت را حق ابو سلمه حفص بن سلیمان خلال وزیر و صاحب و مؤسس خلافت عباسى مى ‏دانستند و حتی هاشم بنى حکیم مقنع صاحب ماه نخشب، ابو سلمه را خدا مى ‏دانست و مى ‏گفت: بعد از ابو سلمه روح خدا در او «حلول» کرده است.