ابوعمرو دمشقی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''أبو عمرو الدمشقی''' یکی از علمای بزرگ [[اهل سنت]] و از بزرگان [[تصوف]] در قرن چهارم هجری بود<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی، ص215-217، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>.

==ابوعبد الرحمن سلمی==

سلمی درمورد دمشقی چنین می گوید: یکی از بزرگترین مشایخ [[شام]] بود و از بزرگان اهل فتوی به شمار می آمد<ref>همان</ref>.

==ابو نعیم اصفهانی==

او درباره دمشقی می گوید: او مستقر در ولایت الهی بود و بر مکارم اخلاق نه تنها عامل بود بلکه بشدت مراقبه داشت واز همه چیز رویگردان شد و فقط متوجه صنع خداوند تبارک و تعالی بود.

او با [[ابو عبدالله الجلاء|ابو عبد الله جلاء]] هم نشین و از اصحاب [[ذو النون المصری|ذونون مصری]] بود. او همچنین درعلم [[حدیث]] شاگردی عبید بن الحسحاس و عمر بن عبد العزیز را کرده است.

حسین بن علی الجعفی و عبد الرحمن بن عبد اللَّه المسعودی شاگردی او را انجام داده اند.

[[تصوف]] جهان را به چشم نقص می بیند و از آن چشم بسته و بر آنکه از هر نقصی مبراست چشم می دوزد<ref>طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص83، مکتبة الخانجی، ط1994</ref>.

ویژگی عرفا در چهار چیز است: سیاست، ریاضت، حراست و مراقبه و رعایت. سیاست و ریاضت امری ظاهری و مربوط به ظاهر است اما مراقبه و رعایت مربوط به باطن است؛ سیاست وسیله رسیدن به طهارت است و ریاضت وسیله رسیدن به اطمینان؛ سیاست یعنی حفظ خود از ناپاکی ها و کسب معرفت نفس و ریاضت نیز مخالفت با نفس و عادات آن است؛ حراست به معنای بررسی حقانیت [[خدا]] در وجدان است؛ مراعات نیز به معنای رعایت حقوق الهی در خلوت است؛ میراث سیاست اقامه وفاداری بندگی خدای تبارک و تعالی است؛ و میراث ریاضت رضایت بر حکم الهی است؛و میراث حراست خلوص و دیدار حق است؛ و میراث رعایت محبت و هیبت و جلال الهی است. پس عامل وفاداری پاکی و عامل مقام رضا عشق و محبت الهی است.  

=پانویس=

{{پانویس|2}}

[[رده: تصوف]]