احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، (حدود 285 – قبل 385ق)ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. وی از دودمان آل ابیرافع است كه در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله ابورافع است كه غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و از یاران نزدیك علی بن ابی‌طالب علیه السلام و امام حسن علیه السلام بود.
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۸:۰۹، ۱۶ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری |
|---|---|
| زاده | نیمه دوم سده چهارم هجری • بغداد |
| درگذشت | اواخر سده چهارم |
| استادان | احمد بن علویه اصفهانی • محمدبن یعقوب كلینی • علی بن محمد بن یعقوب كسائی • احمد بن محمد بن سعیدبن عقده • محمد بن همام اسكافی |
| شاگردان | شیخ مفید • ابن غضائری • ابوطالب بن عزور • احمدبن عبدون |
| آثار | الكشف فیما یتعلق بالسقیفه • الاشربه و ما حلل منها و ما حرم • الفضائل • الضعفاء السرائر • كتاب النوادر |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
معرفی اجمالی
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. كهنترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م.ح310ق) است كه ظاهراً تا رأس سده چهارم یا اندكی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد كافی برخوردار و توانایی نقل حدیث را داشته است، از این رو ولادت او میبایست در اواخر سده سوم روی داده باشد. در باره تاریخ وفات او تنها میدانیم كه وی از اساتید «ابن غضائری»(م411ق) و «شیخ مفید»(م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر سده چهارم و احتمالاً در بغداد اتفاق افتاده است. همچنین به گواه اینكه معاصر او تلعكبری(م385ق) احتراماً از او نقل حدیث میكرده، در مییابیم كه وی از نظر سنی كمی بزرگتر از تلعكبری بوده و پیش از او وفات یافته است.
وی از دودمان «آل ابیرافع» است كه در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است كه غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و از یاران نزدیك علی بن ابی‌طالب علیه السلام و امام حسن علیه السلام بود. نسب او به عبید الله بن عازب برادر براء بن عازب انصاری صیمری میرسد. عبیدالله كاتب امیرالمؤمنین علیه السلام و نخستین تدوینگر نام یاران علی علیه السلام بود و در جنگ های بسیاری نیز با آن امام مشاركت داشت. وی اصالتاً اهل كوفه بود اما در بغداد سكونت دائم داشت و در همانجا پرورش یافت. تحصیلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حدیث تبحر یافت. وی فردی با دیانت، راستگو و دارای اعتقاد سالمی بود. وی همچنین نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زیاد» حدیث شنیده است. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) و ابوالمفضل شیبانی(م387ق) هستند.
استادان
از اساتید معروف او احمد بن علویه اصفهانی(م320ق)، محمدبن یعقوب كلینی(م329ق)، علی بن محمد بن یعقوب كسائی، احمد بن محمد بن سعیدبن عقده(م333ق) و محمد بن همام اسكافی(م336ق) هستند.
شاگردان
پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت كرد كه معروفترین آنها شیخ مفید، ابن غضائری، ابوطالب بن عزور و احمدبن عبدون(م423ق) هستند.
آثار
وی تألیفاتی داشته كه برخی از آنها چنیناند: الكشف فیما یتعلق بالسقیفه، الاشربه و ما حلل منها و ما حرم، الفضائل در باره فضیلت اهلبیت علیه السلام، «الضعفاء(در باره تاریخ ائمه)، السرائر(در باره مطاعن خلفاء)، و كتاب النوادر(در باره تازههای حدیث).
منابع
- رجال ابن داود، ص35 شماره 51؛
- رجال طوسی، ص411 شماره 5960؛
- رجال نجاشی، ص84شماره 203؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص18؛
- معالم العلماء، ص55 شماره 87.