احمد بن زیاد بن جعفر همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن زياد بن جعفر همداني، (حدود 285 – بعد354ق)ابوعلي. محدث شيعي. كنيه او در منابع ذكر نشده است؛ تنها شيخ صدوق در أمالي با كنيه «ابوعلي» از او ياد كرده است. همچنين نام او به صورت «احمد بن محمد بن زياد» و گاهي با اختصار، «احمد بن جعفر همداني» نيز ذكر شده است. وي در ناحيه غربي ايران (اطراف دينور و همدان) در اواخر سده سوم حدود 285هجري چشم به جهان گشود و زماني كه در مجلس درس «علي بن ابراهيم بن هاشم قمي»(م.ب307ق) حضور مي‏يافت از سن كافي و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نيز اگرچه به درستي روشن نيست اما مي‏توان آن را در اواسط سده چهارم تخمين زد زيرا با توجه به اينكه «شيخ صدوق»(م381ق) در سال 354هجري در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وي استماع حديث نموده، درمي‏يابيم كه وي حداقل تا اين تاريخ حيات داشته است. بلكه گزارش نمودن «احمد بن عبدون»(م423ق) از وي حاكي از آن است‏كه وي سال‏هاي زيادي بعد از اين تاريخ حيات داشته است. وي در همدان پرورش يافت و از «ابوبكر عمر بن سهل بن اسماعيل قرميسيني دينوري»(م303ق) حديث شنيده است. سپس به قم آمد و در كنار هم‏بحثان خود نظير «حسين بن ابراهيم ناتانه»، «احمد بن علي بن ابراهيم قمي»، «محمد بن موسي بن متوكل»(م.ح340ق) و «محمد بن علي ماجيلويه»(م.ب343ق)، نزد دانشمند و مفسر مشهور شيعي «علي بن ابراهيم بن هاشم قمي»(م.ب307ق) بيشترين بهره‏ها را برد. از ديگر اساتيد او «جعفر بن احمد علوي عريضي» است كه در سال 293هجري با جمعي از بزرگان شيعه در بيت‏الله الحرام به ديدار امام عصر(عج) شرفياب شد. قرائن نشان مي‏دهند كه وي پس از قم، به بغداد سفر كرد و در آنجا شاگرداني تربيت نمود، زيرا از شاگردان بغدادي او «ابن عياش جوهري»(م401ق) است كه يكسره در بغداد اقامت داشته و تنها يك‏بار به ري سفر كرده است. شيخ صدوق كه از ديگر شاگردان اوست ضمن اينكه در كتاب‏هايش روايات فراواني از او نقل نموده، در كتاب كمال‏الدين از وي به شايستگي تجليل نموده و او را فردي با ديانت، فاضل و راستگو معرفي كرده است. همچنين «ابوالقاسم خزاز قمي رازي»(م400ق) از شاگردان ديگر اوست كه احاديثي در كتاب كفايه الاثر از او نقل نموده است. از او اثر تأليفي برجاي نمانده است.