اخوان المسلمین تونس: تفاوت میان نسخه‌ها

طی دهه هفتاد و هشت گروه‌ها و شخصیت‌هایی از تشکیلات النهضه جدا شده از جمله '''صلاح الجورشی'''، '''احمیده النیفر''' و '''زیاد کریشان'''، آنها پس از جدایی به تشکیل گروه اصلاح‌طلب و تجددگرای اسلامی پرداختند. نام این گروه «الاسلامیین التقدمیین» است که ارگان آنها مجله روشنفکری مذهبی به نام (15 + 21) اشاره به آغاز قرن 15 هجری و 21 میلادی است. این گروه شیوه سیاسی و مسالمت‌آمیز را رها کرده و به مبارزه قهرآمیز علیه رژیم تونس پرداختند، طلائع الفداء<ref>پیشگامان فدا.</ref> به رهبری الحبیب الاسود، بخشی از النهضه بودند و توسط نیروهای امنیتی سرکوب شدند. پس از به قدرت رسیدن افسران آزاد و منازعه آنها با اخوانی‌ها الورتلانی عرصه فعالیت و اقامت در [[مصر]] را تنگ می‌بیند و به [[لبنان]] می‌رود و در سال 1959 در آنجا درگذشت.

[[تونس]] مانند [[الجزایر]] و [[مراکش]] تحت اشغال فرانسوی‌ها قرار گرفته است و [[فرانسه]] از زمانی که در [[الجزایر]] ورود کرد به دنبال کنترل کشور تونس بوده است و در واقع توانست در سال 1881 به این امر دست یابد. به حمله برخی از قبایل تونس توسط این کشور اشاره کرد. از زمان تأسیس اخوان برای آزادی میهن اسلامی از دست هر استعمارگر تلاش کردند امام البناء حتی اداره ارتباط با جهان خارج را تأسیس کرد تا به این کشورها کمک کند تا راهی برای رهایی از دست اشغالگر پیدا کنند. این اداره کنفرانسی را با دعوت نمایندگان سازمان‌های عربی و اسلامی و جمعی از مردم کشورهای برادر [[مصر]] برگزار کرد. به منظور گفتگو در مورد مسائل [[طرابلس]]، [[الجزایر]]، [[تونس]]، [[مراکش]] و [[فلسطین]]؛ این به دلیل موضع کشورهای متفقین در مورد آن مسائل و مخالفت آنها با حقوق آن کشورها است.

در این کنفرانس جمعی از صاحب‌نظران و مردم آن کشورها سخنرانی کردند و یکی از سخنرانان ارشد این جلسه جناب '''عبدالمجید ابراهیم صالح پاشا''' بود و در پایان جلسه حاضرین تصمیماتی گرفتند:  

اول: حمایت مردم [[لیبی]] و رهبران آن در آنچه خواستار استقلال و اتحاد کشور لیبی و الحاق آن به [[اتحادیه عرب]] است.  

دوم: محکوم کردن تجاوزات وحشیانه [[فرانسه]] در [[تونس]] و [[مراکش]]، از جمله کشتار و خرابکاری، زندانی کردن آزادگان، خفه کردن آزادی‌ها و اجازه دادن به ناموس، معیشت و جان، و همچنین آنچه [[اسپانیا]] در منطقه خود در [[مراکش]] انجام می‌دهد.

سوم: هشدار به [[فرانسه]] که [[جهان عرب]] و [[اسلام]] از تکرار اعتراضات و محکومیت‌ها خسته شده‌اند و اگر روش وحشیانه آن که کمترین حقوق انسانی را نسبت به آسیب‌دیدگان حکمش قائل نیست، پایان نیابد، خشم آنها پایان نخواهد یافت. محدود به تحریم اقتصادی و فرهنگی است.