تمیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تَمیمیّه (یا زُراریه) از فرق غلات شیعه است. این فرقه در باب امامت «[[واقفی]]»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را | تَمیمیّه (یا زُراریه) از فرق [[غلاة|غلات]] شیعه است. این فرقه در باب امامت «[[واقفی]]»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد. | ||
==موسس== | ==موسس== | ||
[[ابو الحسن اشعری]] می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.<ref>ر.ک، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابوالحسن اشعری، ج1، ص 103</ref> | [[ابو الحسن اشعری]] می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است.<ref>ر.ک، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابوالحسن اشعری، ج1، ص 103</ref> | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
[[كشّى]] مى | [[كشّى]] مى نویسد زرارة در حدود سال 80 هجرى در دار الولید [[كوفه]] مى زیست و از حواریین [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) بود. | ||
به گفته | به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[ابو جعفر محمد بن على بن حسين بن بابويه|ابو جعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه]] می گوید كتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. [[شيخ طوسى|شیخ طوسى]] در «الفهرست» مى نویسد: نام وى عبد ربه مكنى به ابو الحسن، مردى احول و در اصل بنده اى رومى بود كه به دست مردی از قبیله بنی شیبان آزاد شد. جدّ وى سنسن در روم و از راهبان بود. وى برادرانى به نام های حمران نحوى، بكیر بن اعین و عبد الملك بن اعین داشت. مامقانى مى نویسد. احادیثى كه به وی منتسب است نشان می دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است كه پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به [[مدينه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هركسی كه امامتش این مصحف را ثابت كند امام من است.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref> | ||
==عقاید== | ==عقاید== | ||
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref> <ref>عباس اقبال آشتیانی، خاندان نوبختی، ص 253</ref> | تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref> <ref>عباس اقبال آشتیانی، خاندان نوبختی، ص 253</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۶: | ||
[[رده: فرقه های دینی ]] | [[رده: فرقه های دینی ]] | ||
[[رده: مذاهب کلامی ]] | [[رده: مذاهب کلامی ]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۱
تَمیمیّه (یا زُراریه) از فرق غلات شیعه است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.
موسس
ابو الحسن اشعری می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.[۱]
تاریخچه
كشّى مى نویسد زرارة در حدود سال 80 هجرى در دار الولید كوفه مى زیست و از حواریین امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود. به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. ابو جعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه می گوید كتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. شیخ طوسى در «الفهرست» مى نویسد: نام وى عبد ربه مكنى به ابو الحسن، مردى احول و در اصل بنده اى رومى بود كه به دست مردی از قبیله بنی شیبان آزاد شد. جدّ وى سنسن در روم و از راهبان بود. وى برادرانى به نام های حمران نحوى، بكیر بن اعین و عبد الملك بن اعین داشت. مامقانى مى نویسد. احادیثى كه به وی منتسب است نشان می دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است كه پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به مدینه فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید قرآن را در دست گرفت و گفت هركسی كه امامتش این مصحف را ثابت كند امام من است.[۲]
عقاید
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. [۳] [۴]