تمیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==موسس== | ==موسس== | ||
[[ابو الحسن اشعری]] می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است.<ref>ر.ک، مقالات الاسلامیین و اختلاف | [[ابو الحسن اشعری]] می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است.<ref>ر.ک، اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103</ref> | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
[[کشّى]] مى نویسد زرارة در حدود سال 80 هجرى در دار الولید [[کوفه]] مى زیست و از حواریین [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) بود. | [[کشّى]] مى نویسد زرارة در حدود سال 80 هجرى در دار الولید [[کوفه]] مى زیست و از حواریین [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) بود. | ||
به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[ابو جعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه|ابو جعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه]] می گوید کتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. [[شیخ طوسى|شیخ طوسى]] در «الفهرست» مى نویسد: نام وى عبد ربه مکنى به ابو الحسن، مردى احول و در اصل بنده اى رومى بود که به دست مردی از قبیله بنی شیبان آزاد شد. جدّ وى سنسن در روم و از راهبان بود. وى برادرانى به نام های حمران نحوى، بکیر بن اعین و عبد الملک بن اعین داشت. مامقانى مى نویسد. احادیثى که به وی منتسب است نشان می دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به [[مدینه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.<ref>محمد | به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[ابو جعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه|ابو جعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه]] می گوید کتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. [[شیخ طوسى|شیخ طوسى]] در «الفهرست» مى نویسد: نام وى عبد ربه مکنى به ابو الحسن، مردى احول و در اصل بنده اى رومى بود که به دست مردی از قبیله بنی شیبان آزاد شد. جدّ وى سنسن در روم و از راهبان بود. وى برادرانى به نام های حمران نحوى، بکیر بن اعین و عبد الملک بن اعین داشت. مامقانى مى نویسد. احادیثى که به وی منتسب است نشان می دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به [[مدینه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref> | ||
==عقاید== | ==عقاید== | ||
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. <ref>محمد | تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. <ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref> <ref>اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، ص 253</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۲۶
تَمیمیّه (یا زُراریه) از فرق غلات شیعه است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.
موسس
ابو الحسن اشعری می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.[۱]
تاریخچه
کشّى مى نویسد زرارة در حدود سال 80 هجرى در دار الولید کوفه مى زیست و از حواریین امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود. به گفته نجاشی زرارة بن اعین بن سنسن غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. ابو جعفر محمد بن على بن حسین بن بابویه می گوید کتاب «الاستطاعه و الجبر» تألیف زرارة است. شیخ طوسى در «الفهرست» مى نویسد: نام وى عبد ربه مکنى به ابو الحسن، مردى احول و در اصل بنده اى رومى بود که به دست مردی از قبیله بنی شیبان آزاد شد. جدّ وى سنسن در روم و از راهبان بود. وى برادرانى به نام های حمران نحوى، بکیر بن اعین و عبد الملک بن اعین داشت. مامقانى مى نویسد. احادیثى که به وی منتسب است نشان می دهد که سخت ضعیف السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به مدینه فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسید قرآن را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.[۲]
عقاید
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. [۳] [۴]