حسنیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حسنیه''' شاخه‌ای از فرقه [[زیدیه]] هستند. این گروه پس از [[امامت]] [[امام علی]] (‌علیه‌السلام) و [[امام حسن]] (‌علیه‌السلام)، [[حسن مثنی|حسن‌مثنی]] را بنابر وصیت امام حسن‌مجتبی (‌علیه‌السلام) امام می‌دانستند و او را ضامن [[آل محمد]] (صلی الله علیه و آله) می‎‌شناختند.

موسس این فرقه شخصی به نام حسن بن زید بن حسن بن علی بن أبی‌طالب ملقب به داعی کبیر است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 157</ref>  

== شرح حال ==

حسن بن زید بن محمد بن اسماعیل بن حسن بن علی بن ابیطالب معروف به "حالب الحجاره" <ref>اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبین، ج۱، ص۴۰۶.</ref>در سال ۲۵۰ هجری قمری، حکومت علویان طبرستان را بنیان نهاد. او از فرزندان امام حسن (علیه‌السّلام) و فقیهی دیندار و عالمی بزرگ در زمان خود بود. <ref>ابن اسفندیار کاتب، بهاءالدین محمد بن حسن، تاریخ طبرستان، تصحیح: عباس اقبال.</ref> در مدینه متولد شد و در شجاعت و تدبیر ملک همانند نداشت.<ref>مرعشی، ظهیر الدین، تاریخ طبرستان، رویان و مازندران به کوشش: محمد حسین تسیمی، تهران، مؤسسه مطبوعاتی شرق، ۱۳۴۵، ص۱۳۰</ref>در چگونگی و زمان آمدن علویان به طبرستان محل اختلاف است، برخی این واقعه را مربوط به زمان متوکل می‌دانند.<ref>اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبین، ص۴۰۶.  

حسن بن زید در سال 250 هجری قمری مقیم ری بود و به دعوت مردم طبرستان به آنجا رفته و با همکاری مردم طبرستان و به فرماندهی محمد بن رستم و جعفر بن رستم قیام کرده و عامل آنجا یعنی سلیمان بن عبدالله بن طاهر را شکست داد و بعد از جنگ‌های بسیار بر مازندران و گرگان مستولی گشت. او را به جود و سخاوت و تقوای الهی ستوده‌اند.<ref>مشکور محمد جواد فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 157 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>طبری ابن جریر، تاریخ طبری، ج8، ص234</ref> <ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج7، ص13، 149، 188</ref>

حسن بن زید در سال 270 هجری قمری وفات یافت و برادرش محمد بن زید جانشین وی گردید. <ref>مشکور محمد جواد فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 157</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، چاپ مصر، سال 1950 قمری، ص 83 </ref> <ref>طبری ابن جریر، تاریخ طبری، ج8، ص234</ref> <ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج7، ص13، 149، 188</ref>