confirmed
۵٬۷۴۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
گویا «خداش» لقب زشتی است که مخالفان به او داده‌اند و به قول ایشان چون وی به [[دین اسلام|دین اسلام]] خدشه وارد می‌کرد، او را خداش می‌خواندند. | گویا «خداش» لقب زشتی است که مخالفان به او داده‌اند و به قول ایشان چون وی به [[دین اسلام|دین اسلام]] خدشه وارد می‌کرد، او را خداش می‌خواندند. | ||
وی در آغاز از پیروان شخصی به نام کثیر بود که از داعیان [[ | وی در آغاز از پیروان شخصی به نام کثیر بود که از داعیان [[آل‌عباس]] به شمار می رفت. چون کثیر بیسواد بود، خداش در او نفوذ کرد. طبری و ابن اثیر مینویسند که «خداش» در آغاز [[نصرانی|نصرانی]] بود و در [[کوفه]] مسلمان شد و سپس برای تبلیغ مرام خود به [[خراسان]] آمد.<ref>نهروانی، أبوالفرج معافی بن زکریا، الجلیس الصالح والأنیس الناصح، ج۱، ص۵۶۴، بیروت، بی‌نا، بی‌تا. | ||
</ref> وی در آغاز خود را مانند پیشوایش کثیر از داعیان عباسی معرفی کرد. مطهر بن طاهر مقدسی مینویسد: چیزی نگذشت که «خداش» موضوع دعوت را تغییر داد و راه «اباحه» پیش گرفت و زنان مردم را بر یکدیگر جایز شمرد و نخستین کسی بود که [[مذهب باطنیه|مذهب باطنیه]] را آشکار کرد و چنین وانمود می‌کرد که همه این امور را به دستور امام محمد بن علی بن عبدالله بن عباس می‌کند و این اعتقاد و روش دینی اوست. گویند چون [[محمد بن علی بن عبدالله|محمد بن علی بن عبدالله]] از دعاوی باطل «خداش» آگاه شد، سخت برآشفت و [[بکیر بن ماهان|بکیر بن ماهان]] را با نامه هایی برای شیعیانش به خراسان روانه کرد و از خداش و پیروان او بیزاری جست. محققان معاصر نوشته اند که خداش در لفافه دعوت عباسی؛ به تبلیغ [[افکار مزدکی|افکار مزدکی]] و شیوعی میپرداخت. فن فلوتن خاورشناس هلندی احتمال داده است که خداش از راوندیان باشد و میگوید این فرقه میکوشیدند تا در زیر پرده شعائر دینی مردم را به اسلام بی اعتقاد کنند.<ref>ر ک فرهنگ فرق اسلامی، محمد جواد مشکور، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، ص 178 | </ref> وی در آغاز خود را مانند پیشوایش کثیر از داعیان عباسی معرفی کرد. مطهر بن طاهر مقدسی مینویسد: چیزی نگذشت که «خداش» موضوع دعوت را تغییر داد و راه «اباحه» پیش گرفت و زنان مردم را بر یکدیگر جایز شمرد و نخستین کسی بود که [[مذهب باطنیه|مذهب باطنیه]] را آشکار کرد و چنین وانمود می‌کرد که همه این امور را به دستور امام محمد بن علی بن عبدالله بن عباس می‌کند و این اعتقاد و روش دینی اوست. گویند چون [[محمد بن علی بن عبدالله|محمد بن علی بن عبدالله]] از دعاوی باطل «خداش» آگاه شد، سخت برآشفت و [[بکیر بن ماهان|بکیر بن ماهان]] را با نامه هایی برای شیعیانش به خراسان روانه کرد و از خداش و پیروان او بیزاری جست. محققان معاصر نوشته اند که خداش در لفافه دعوت عباسی؛ به تبلیغ [[افکار مزدکی|افکار مزدکی]] و شیوعی میپرداخت. فن فلوتن خاورشناس هلندی احتمال داده است که خداش از راوندیان باشد و میگوید این فرقه میکوشیدند تا در زیر پرده شعائر دینی مردم را به اسلام بی اعتقاد کنند.<ref>ر ک فرهنگ فرق اسلامی، محمد جواد مشکور، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، ص 178 | ||
</ref> | </ref> | ||