خرّمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خرّمیه''' یا خرّم دینان فرقه‏‌ای بودند دینی و سیاسی که مدتی پس از کشته شدن [[ابومسلم خراسانی|ابومسلم خراسانی]] به وجود آمدند.

بنا به روایت دینوری و طبری، آغاز کار این فرقه در سال 192 هجری قمری بود. اولین مدافعان این فرقه، «محمرّه» نام داشتند. زیرا آنان شعار و پرچم سرخ داشتند و همه فرقه‌های این مذهب، از مخالفان خلافت بنی‌عباس بودند.

نخستین باری که نامی‌ از خرمیه در تاریخ آمده، مربوط به وقایع سال 137 هجری است و آن واقعه خروج سنباذ گبر است که به قول نظام الملک در «سیاست‏ نامه» به سال 137 هجری قمری، در شهر نیشابور به خون خواهی ابومسلم خروج کرد و مزدکیان و خرم‏دینان پیرو او شدند. بنا به روایت دینوری در سال 162 هجر قمری، طایفه محمره در گرگان خروج کردند و عمر بن علاء به سوی آنان شتافت و این واقعه در زمان خلافت مهدی پسر منصور اتفاق افتاد. در جای دیگر می‌گوید که چون سال 192 هجری قمری، فرا رسید، خرمیان در سرزمین جبال برای نخستین بار قیام کردند. خرمیان خود را از مزدکیان می‌‏دانستند، ظاهرا ایشان بقایای مزدکیان پیش از اسلام بودند که در دوره اسلام تحت تأثیر عقاید غلاة شیعه قرار گرفته بودند.