طریقت جلوتیه: تفاوت میان نسخه‌ها

جلوتیه که طریقتی کاملاً سنّی مذهب است <ref>دائرة المعارف جهان اسلام، ذیل مادّه جلوتیه.</ref> اساساً شاخه‌ای از طریقت خلوتیه محسوب می‌شود و با زاهدیه منسوب به ابراهیم زاهد گیلانی، صفویه منسوب به صفی الدین اردبیلی (متوفی ۷۳۵)، و بیرامیه منسوب به حاجی بیرام ولی (متوفی ۸۳۳) پیوند داشته است.

انتساب اُفتاده، مرشد عزیز محمود هدایی، به سُنْبُل سِنان، و نیز انتساب خود هدایی به برخی از بزرگان خلوتی مانند نورالدین زاده و کریم الدین خلوتی نشانه پیوند جلوتیه با خلوتیه است. به گفته هدایی «طریق ما هم خلوتی هم جلوتی است»، اما یعقوب عفوی (از مشایخ جلوتی، متوفی ۱۱۴۹) <ref>یعقوب عفوی، هدیة السالکین، ج۱، ص۴، استانبول ۱۳۲۹.</ref> گفته که جلوتیه از بیرامیه منشعب شده است. چون سلسله طریقتی هدایی به واسطه اُفتاده خِضردَده (متوفی ۹۱۸) و آقْبِیق سلطان (متوفی ۸۶۰) به حاجی بیرام ولی می‌رسد جلوتیه شعبه‌ای از بیرامیه نیز محسوب می‌شود. <ref>دائرة المعارف جهان اسلام، ذیل مادّه هدایی.</ref>

«خلوت در انجمن» و «ذکر خفی» در سلسله جلوتیه نیز رایج است.

=اساس طریقت جلوتیه=

اساس طریقت جلوتیه «ذکر جَهْری» یا جلی و مهم ‌ترین آداب در این طریقت ذکر کلمه توحید است، که هدایی <ref>عزیز محمود هدایی، واقعات ترجمه سی، گ ۹ ر، ترجمه محمد معزالدین، نسخه خطی متعلق به ی اراونسال.</ref> آن را به صورت «ذکر توحید» آورده است. به سالکان این طریقت، از زمان تشرفشان، ذکر توحید تلقین می‌شود. سالک، بسته به وضع خود، در سه مرحله به این ذکر ادامه می‌دهد. سالک مبتدی به تکرار «کلمه توحید»، باتوجه به معنای «ل امعبود الا الله» (معبودی جز خدا نیست)، می‌پردازد. این مرتبه اولین مرتبه توحید است و در این مرحله تنها به وجه شرعی و ظاهری آن نظر دارد. سالک متوسط ذکر «کلمه توحید» را با نیت «لا مطلوب الا الله» یا «لا مقصودَ الا الله» (مقصدی جز خدا نیست) و سالک منتهی ذکر توحید را باتوجه به معنای «لام وجودَ الا الله» (موجودی جز خدا نیست) تکرار می‌کند. سالک به این ذکر تا آن‌جا ادامه می‌دهد که اعتبار ظاهری کائنات در نظر او زایل شود. ذکر در مرحله ابتدایی، جهری یا جلی و یا لسانی است و هر چه به مراتب بالاتر برسد خفی (قلبی) می‌گردد.

=آداب ورود به طریقت جلوتیه=

سلوک در طریقت جلوتیه شامل چهار مرتبه طبیعت، نفس، روح و سرّ است. در مرتبه طبیعت، که متناظر با شریعت است سالک احتیاجات جسمانی خود را به صورت حلال به گونه‌ای که به عباداتش لطمه نخورد برطرف می‌کند و به مرتبه نفس ارتقا می‌یابد. در مرتبه دوم یعنی مرتبه نفس، که مرادف با طریقت است، درنتیجه ریاضات، اخلاق و افعال ناپسند از سالک دور می‌شود. در مرتبه سوم، یعنی مرتبه روح، سالک به سوی معرفت الله پیش می‌رود. چون در این مرتبه علم لدُنّی بر سالک آشکار می‌شود، به آن مرتبه کشف می‌گویند که متناظر با مقام معرفت است. سالکی که به مقام معرفت و عشق الاهی برسد، به آخرین مرتبه، یعنی مقام سرّ، رسیده است. این مرتبه، که با حقیقت است، همان مقام محو، فنا، تجلی و وصل است. سالک در این مرتبه به کمال می‌رسد. <ref>عزیز محمود هدایی، واقعات ترجمه سی، گ ۱۳رـ ۱۷پ، ترجمه محمد معزالدین، نسخه خطی متعلق به ی اراونسال.</ref>

هدایی هریک از این مراتب را، به صورت رمزی، با رنگی خاص بیان کرده است: رنگِ مرحله طبیعت، سیاه است که رنگ خاک، یعنی منشأ تن، است؛ رنگ مرحله نفس و نشانه هوی، سرخ است؛ رنگ مرتبه روح و نشانه آتش، زرد است؛ مرتبه سرّ شفاف است که نشانه آب است.

{{پانویس}}