عمديه‏ گروهی بودند با این اعتقاد که اگر مسلمانى مرتكب معصيت و گناهى شود، عقوبت بر او واجب نيست و بر این باور بودند که مومن اگر معصیت کند، معصیتش از روی غفلت و نادانی و اطفای شهوت است که بر او غالب شده نه آن که بر خلاف امر خدا قدم بردارد که اگر اینگونه باشد، کافر است. [۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 337 با ویرایش و اصلاح جملات
  2. عراقی ابو محمد عثمان، الفرق المفترقة بين اهل الزيغ و الزندقة، تحقيق يشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961میلادی، ص 81