ناجیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
(صفحه‌ای تازه حاوی «فرقه ناجيه‏ يعنى فرقه رستگار و خلاص شونده در اسلام و بلكه در همه اديان. هر يك...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
فرقه ناجيه‏ يعنى فرقه رستگار و خلاص شونده در اسلام و  بلكه در همه اديان. هر يك از فرق و مذاهب خود را ناجى و رستگار و ديگر فرقه ‏ها را هالك و گمراه مى ‏شمارند. بايد توجه داشت كه كلمه ناجى مطابق با قواعد، صفت مشبهه است نه اسم فاعل. بنابراين،  به معنای خلاص شونده و رهنده است نه رهاننده و بالعكس منجى به معناى خلاص‏ كننده و رهاننده مى‏ باشد. شيعه اماميه بنا بر احاديثى كه از پيامبر (ص) و ائمه معصومين (علیهم السلام) روايت مى‏كنند، خود را فرقه ناجيه مى ‏شمارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 351</ref> <ref>جزایری سید نعمت الله، الانوار النعمانية، تبريز، ص 279- 280.</ref>
فرقه ناجيه‏ يعنى فرقه رستگار و خلاص شونده در اسلام و  بلكه در همه اديان. هر يك از فرق و مذاهب خود را ناجى و رستگار و ديگر فرقه ‏ها را هالك و گمراه مى ‏شمارند. بايد توجه داشت كه كلمه ناجى مطابق با قواعد، صفت مشبهه است نه اسم فاعل. بنابراين،  به معنای خلاص شونده و رهنده است نه رهاننده و بالعكس منجى به معناى خلاص‏ كننده و رهاننده مى‏ باشد. شيعه اماميه بنا بر احاديثى كه از پيامبر (ص) و ائمه معصومين (علیهم السلام) روايت مى ‏كنند، خود را فرقه ناجيه مى ‏شمارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 351</ref> <ref>جزایری سید نعمت الله، الانوار النعمانية، تبريز، ص 279- 280.</ref>


=پانویس=
=پانویس=

نسخهٔ ‏۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۴۹

فرقه ناجيه‏ يعنى فرقه رستگار و خلاص شونده در اسلام و بلكه در همه اديان. هر يك از فرق و مذاهب خود را ناجى و رستگار و ديگر فرقه ‏ها را هالك و گمراه مى ‏شمارند. بايد توجه داشت كه كلمه ناجى مطابق با قواعد، صفت مشبهه است نه اسم فاعل. بنابراين، به معنای خلاص شونده و رهنده است نه رهاننده و بالعكس منجى به معناى خلاص‏ كننده و رهاننده مى‏ باشد. شيعه اماميه بنا بر احاديثى كه از پيامبر (ص) و ائمه معصومين (علیهم السلام) روايت مى ‏كنند، خود را فرقه ناجيه مى ‏شمارند. [۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 351
  2. جزایری سید نعمت الله، الانوار النعمانية، تبريز، ص 279- 280.