ناووسیه
کسانی که معتقدند امام صادق علیه السلام زنده است و او مهدی منتظر است ناووسیه نامیده می شوند. این فرقه یکی از فرق انحرافی در شیعه محسوب می‌شود.
موسس
موسس فرقه ناووسیه شخصی به نام عبد الله بن ناووس اهل بصره [۱]و یا عجلان بن ناوووس است.[۲] [۳] [۴] [۵] با این حال احتمال دارد که ناوس نام روستائی باشد که این فرد از آن منطقه است. [۶] [۷] بنا بر این، عنوان ناووسیه برگرفته از اسم این شخصی یا محل زندگی اوست. [۸]
عقاید ناووسیه
پیروان این فرقه سلسه امامت را که از فرزندان امام علی علیه السلام است فقط تا امام صادق علیه السلام قبول دارند و از آن پس می گوید که امام صادق به شهادت نرسیده بلکه او مهدی موعود است و نمی میرد.[۹] [۱۰]بلکه از نظرها غائب شده است. [۱۱] و اما چون ناووسیه امام صادق(علیه‌السّلام) را مصداق مهدی موعود دانسته اند، به ایشان جعفریه نیز گفته شده است.[۱۲] ناووسیه از امام صادق روایتی نقل می کنند که فرمود: «اگر کسی به شما بگوید که مرا بیمار یافته و مرده مرا شسته است، باور نکنید و بدانید من سرور شما و دارنده شمشیر هستم.» به سبب کلمه شمشیر، این طایفه را صارمیه نیز خوانده‌اند. [۱۳] ناووسیه همچنین معتقد بودند که حضرت علی علیه السلام برترین فرد امت اسلام بود و هرکس او را تفضیل ندهد، کافر است.» [۱۴]
سر انجام
بسیاری معتقدند که ناووسیه را نمی توان به عنوان یک فرقه مطرح کرد بلکه ماهیت این گروه، انحراف عقیده تعدادی از افراد نسبت به امام صادق (علیه‌السّلام) بوده است که هیچ اثر علمی و شخصیت بارزی در بین آن ها وجود نداشته است. همچنین در کشف نام رئیس و رهبر چنین تفکری اختلاف است و این شواهد نشان دهنده عدم موجودیت فرقه ناووسیه است بلکه اگر چیزی ثابت شود گمراهی فردی مجهول الاسم به نام فلان بن فلان الناووس است.[۱۵] به همین دلیل شیخ مفید بعد از رد دلایل و و ادعای این افراد می نویسد که اصلا فرقه‌ای به نام ناووسیه ادامه نداشته است و در ابتدا نیز افراد زیادی نبودند و فرد مشهوری از ایشان به علم وجود ندارد و نه کتابی از ایشان خوانده شده است، بلکه فقط حکایت از افرادی محدود است که اعتقادشان پا نگرفت و از بین رفتند. [۱۶]
پانویس
- ↑ شیخ مفید،الفصول المختارة، یک جلد، انتشارات کنگره جهانی شیخ مفید قم، ۱۴۱۳ هجری قمری، ص۳۰۵.
- ↑ سفراینی، طاهربن محمد، التبصیرفی الدین، بیروت، عالم الکتب، ۱۹۸۳، الطبعة الاولی، ص۳۷.
- ↑ شهرستانی، عبدالکریم، الملل والنحل، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۴، ۲ مجلد، ج۱، ص۱۹۵.
- ↑ عفیفی، عبدالرزاق، مذکرة التوحید، السعودیه، وزارة الشئون الاسلامیه والاوقاف والدعوة والارشاد، الاولی، ۱۴۲۰، ص۱۳۲ ۱۳۳.
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، بیروت، دارالاحیا الثراث العربی، ص۲۵.
- ↑ عفیفی، عبدالرزاق، مذکرة التوحید، السعودیه، وزارة الشئون الاسلامیه والاوقاف والدعوة والارشاد، الاولی، ۱۴۲۰، ۱مجلد، ص۱۳۳.
- ↑ شهرستانی، عبدالکریم، الملل والنحل، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۴، ۲ مجلد، ج۱، ص۱۹۵.
- ↑ شهرستانی عبد الکریم، الملل و النحل، ج۱، ص۱۹۵.
- ↑ اسفراینی، طاهربن محمد، التبصیرفی الدین، بیروت، عالم الکتب، ۱۹۸۳، الطبعة الاولی، ص۳۷.
- ↑ شهرستانی، عبدالکریم، الملل والنحل، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۴، ۲ مجلد، ج۱، ص۱۹۵.
- ↑ فخررازی، محمد بن عمر، اعتقاد المسلمین والمشرکین، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۲، ص۵۳.
- ↑ اسفراینی، طاهربن محمد، التبصیرفی الدین، بیروت، عالم الکتب، ۱۹۸۳، الطبعة الاولی، ص۳۷.
- ↑ مشکور محمد جواد،فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص۴۳۶.
- ↑ سلیمیان خدامراد، فرهنگ نامه مهدویت، ص۴۴۰.
- ↑ نوبختی، حسن بن موسی، فرق الشیعه، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۰۴-۱۹۸۴، ۱مجلد، ص۶۷.
- ↑ شیخ مفید، الفصول المختارة، یک جلد، انتشارات کنگره جهانی شیخ مفید قم، ۱۴۱۳ هجری قمری، ص۳۰۸.