نمیریه

نمیریه‏ از «غلاة» شیعه و پیروان محمد بن نصیر نمیرى بودند که در زمان امام على بن محمد (ع) به امامت او گرائیدند و پس از وى به مردی به نام محمدبن نصیر نمیری که ادعای پیامبری داشت گرویدند.

پیشینه

شیخ طوسى در کتاب رجال خود وى را از یاران امام محمد تقى (ع) و در کتاب‏ «الغیبه» او را از یاران امام حسن عسکرى (ع) شمرده است و چون آن امام در گذشت، ادعای بابیت کرده و مقام محمد بن عثمان را که از نواب اربعه و اصحاب امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) بود، از آن خود می‌دانست. ابو جعفر محمد بن عثمان وى را لعنت نمود و از وى تبرى جست. علّامه حلّى در قسمت دوم از رجال خود می‌گوید که محمد بن نصیر از بزرگان بصره بود و مردى دانشمند به شمار می‌رفت، ولى در حدیث و روایت او را از ضعفا شمرده است. برخى محمد بن نصیر نمیرى را موسس فرقه نصیریه می‌دانستند.

عقاید

حلول

نمیریه معتقد بودند که خداى تعالى برخى از اوقات در جسد امام على (ع) حلول می‌کرد.

ادعای نبوت

موسس این فرقه ادعای نبوت می‌کرد و می گفت که امام حسن العسکرى (ع) وى را بدان کار برانگیخته و او خدا است.

گزافه گویی

وى درباره «تناسخ» سخن می‌گفت و در باره امام حسن عسکرى (ع) گزافه‌‏گویى می‌کرد.

زناشویی با محارم و نزدیکی با هم جنس

محمد بن نصیر زناشویى با محارم و نزدیکى با مردان را روا می‌شمرد و آن کار را نوعى از فروتنى و خدمتگزاری می‌دانست و می‌گفت که این کار از شهوت‌رانی هاى نیک است و خداوند آن را ناروا نشمرده است. .