‌ تبیین نقش علما و نخبگان عالم اسلامی در پاسخ‌دهی به شبهات (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

مرحله نخست آن عصر انبیاء‌ الهی است که شاخصه اصلی آن دریافت برنامه جامع وحیانی توسط انسان‌هائی است که به مقام قرب الهی نائل گردیده و صلاحیت لازم را در رهبری فکری و معنوی بشریت کسب نموده‌اند. اینان بعد از وصول به مرتبه امامت و هدایتگری انسان‌ها همه تلاش و سعی شان را در این مسیر بکار گرفته و نزدیکترین طریق نجات و هدایت را به آنان ارائه نموده‌اند.  

   

‌

دوره سوم که اکنون نیز در این مرحله بسر می‌بریم عصر علماست. در این دوره که از آن بعنوان عصر غیبت یاد می‌شود عالمان دین با رهنمودهای علمی و عملی انبیاء‌ و اوصیاء‌ و محوریت قرآن به تبیین و تفسیر دین می‌پردازند. اینان رسالت اصلی خویش را در معرفی حقیقی دین و محافظت از آ‌ن در برابر تحریف گران و معاندان دانسته و هدف نهائی شان را اجرای عملی منظومه دین که تامین کننده نیازهای مادی و معنوی بشریت می‌باشد می‌دانند.  

ویروسی که در حال حاضر دامنگیر بشریت گردیده و تاثیرات شگرفی در زندگی مردم و سیاست‌های حاکم بر جهان گذاشته است در حوزه دین نیز منشا سوالات و شبهات فراوانی گردیده است بگونه‌ای که حیات دینی مردم را بشدت تحت تاثیر قرار داده و سبب تحولی شگرف در بخش‌های گوناگون زندگی از جمله تحول در شکل دینداری گردیده است. از اینرو بر عالمان و نخبگان دینی فرض است به رسالت خویش در این برهه خاص عنایت فراوان مبذول داشته و از حریم دین و دینداری محافظت نمایند.  

شناخت دقیق مسائل عصر، عالم دینی را قادر خواهد ساخت دین را بگونه‌ای زنده به جامعه ارائه دهد. با ترک این فریضه سیاسی اجتماعی دین بسان مجموعه‌ای خشک و بی روح تلقی گردیده و ذهنیت جامعه نسبت به آن وارونه و مسخ شده خواهد بود. بر عالمان راستین و مرزداران حقیقی شریعت فرض است با افزایش آگاهی شان از مقتضیات زمان، پیوسته مسائل گوناگون جهان را که می‌تواند در نقش آفرینی و کارائی دین تاثیر مثبت یا منفی بگذارد رصد نمایند.  

شهید مطهری در تبیین این روایت تحت عنوان عالم زمان خویشتن باش می‌فرماید: ‌(مطهری،...)

===2- آینده نگری و عدم شگفتی از حوادث روزگار ===  

===3- شناسائی صحیح دین و معرفی آن بصورت طرحی جامع:‌===

شهید مطهری در این زمینه می‌فرماید:‌ (مطهری،...)

با توجه به اصل مذکور باید گفت یکی از عوامل اصلی پیدایش شبهاتی نظیر شبهه تعارض علم و دین در ماجرای کرونا، عدم تفکیک و تمایز بین روح دین و پوسته دین می‌باشد. بدین معنا که شبهه افکنان یا سطحی نگران در مسائل دین، شعائر و ظواهر دینی را بعنوان اصول و روح دین پنداشته و چون تعطیلی موقت شعائر و مناسک مذهبی را بدلیل عدم شیوع این بیماری مشاهده نموده‌اند گمان کرده‌اند که پس تاریخ مصرف دین تمام شد و همه آموزه‌های دین خرافاتی بیش نبوده است. غافل از آنکه انچه اصل و حقیقت دین را تشکیل می‌دهد حقیقت توحید است، حقیقت قرآن است، حقیقت و جود پیامبر و اهل بیت است، نه اماکن منسوب به انان، این امور بمنزله شعائر دین بوده که جهت حفظ روح و محتوای دین تشریع گردیده است.

عظمت این نمونه‌های عالی انسانیت به مقامات عالی است که در محضر ربوبی دارند نه به بارگاههای ظاهری شان؛ قداست و بزرگی اینان بجهت مراتب قرب معنوی شان به حضرت حق است و بدیهی است که چنین اموری همچنان ثابت بوده و همگان در هر زمان که می‌بخواهند می‌توانند با توسل خالصانه به این مشعل های هدایت به قرب الهی نائل گردند.

از منظر قرآن، جهان هستی با سنن و قوانینی مدیریت می‌شود که علم بشر در برابر آن بسیار اندک است: و ما اوتیتم من العلم الا قلیلا()؛ مدعیان تعارض دین و علم اگر کمی از غرور جاهلانه شان برگردند خواهند دید که قرآن و رهبران الهی بزرگترین مشوقان بشریت به علم و دانش بوده‌اند.  

===2- اصالت عقل و قاعده ملازمه بین حکم عقل و شرع:‌===

   

اصلی‌ترین سوال یا شبهه‌ای که ویروس کرونا در حوزه دینداری پدید آورده است مساله تعارض علم و دین است شبهات دیگر را باید از فروعات این شبهه دانست. پاسخ عالمانه دین مداران به این شبهه مبانی فکری شبهه افکنان را متزلزل نموده و اساس شبهات دیگرشان را فرو خواهد ریخت.

== گفتار شهید مطهری در منشا پیدایش اندیشه تناقض علم و دین ==  

علم در مقابل هجوم بیماریها، سیلها، زلزله‏ها، طوفانها ایمنى می‌دهد و ایمان در مقابل اضطرابها، تنهاییها، احساس بى‏‌پناهیها، پوچ‌‏انگاریها. علم جهان را با انسان سازگار می‌کند و ایمان انسان را با خودش.