شوراهای بیداری عراق
شوراهای بیداری (به عربی: المجلس الوطني لإنقاذ العراق) یا پسران عراق نام گروه‌هایی از شورشیان پیشین علیه حضور آمریکاییان در عراق است که پس از آن به کمک آمریکاییان و نیروهای دولتی عراق آمدند. شوراهای بیداری در بغداد از شورشیان سابق، از جمله اعضای سابق حزب بعث عراق و نیز شورشیان اسلام‌گرا، تشکیل شده‌اند[۱].
وضعیت گروه
این افراد پس از مدتی تغییر جبهه داده‌اند و با القاعده در عراق می‌جنگند. این شوراها که حدود ۷۰ هزار نفر عضو دارند، عنصری کلیدی در راهبرد سال ۸-۲۰۰۷ آمریکا در عراق هستند. به گفته رسانه‌های غربی وجود آنها باعث ایجاد سطح جدیدی از آرامش برای مناطق سنی‌نشین عراق شد و برای ایالات متحده، یکی از معدود موفقیت‌های سال ۲۰۰۷ بود. آنها حدود 70 هزار نفر هستند. آنها سطح جدیدی از آرامش را برای مناطق سنی نشین عراق به ارمغان آورده‌اند - و برای جورج بوش، آنها نماینده یکی از معدود موفقیت‌های سال 2007 هستند. "شوراهای بیداری" از شورشیان سابق تشکیل شده‌اند که مدتی است تغییر جبهه داده‌اند و با القاعده می‌جنگند. این شوراها عنصری کلیدی در استراتژی کنونی آمریکا در عراق هستند. اما نظرات جناح‌ها و شبه نظامیان رقیب عراقی در مورد این گروه متفاوت است. ژوست هیلترمن، تحلیلگر مسائل عراق در گروه بین‌المللی بحران، می‌گوید آنها بدون شک به کاهش خشونت در برخی مناطق کشور کمک کرده‌اند. او می‌گوید: "آنها آرامش را به استان انبار و محله‌های سنی نشین بغداد برگردانده‌اند. "در استان انبار، این شوراها متشکل از اعضای قبیله‌های سنی مذهب هستند که به دلیل شیوه وحشیانه حکمرانی القاعده در مناطقی که تسلط داشته، از این گروه روگردان شده و علیهش فعالیت می‌کنند. شوراهای بیداری در بغداد از شورشیان سابق، از جمله اعضای سابق حزب بعث و نیز شورشیان اسلام‌گرا، تشکیل شده‌اند.
متحد، دشمن یا رقیب؟
اما در حالی که بعضی عراقی‌ها به دلیل برگرداندن آرامش به محله‌هایشان از این شوراها استقبال می‌کنند، این شوراها خشم، بی اعتمادی و دشمنی آشکار برخی دیگر را نیز برانگیخته‌اند. القاعده رهبران شوراهای بیداری را خائن خوانده و سعی بر قتل آنها داشته است. در بسیاری از موارد اخیر آمریکایی‌ها نتوانسته‌اند از متحدان سنی جدید خود محافظت کنند - و این یکی از دلایلی است که عملیات جدیدی را با عنوان 'شبح سیمرغ' آغاز کرده‌اند که هدف آن "تعقیب و خنثی کردن باقی مانده نیروهای القاعده در عراق و دیگر عناصر افراطی" است. هم زمان، دولت عراق که اکثریت آن را شیعیان تشکیل می‌دهند، احساسات متناقضی نسبت به شوراهای بیداری دارد. نوری مالکی نخست‌وزیر عراق، در مجامع عمومی این گروه‌ها را ستایش کرده است.
مردمان قبیله‌نشین به استقلال رای معروف هستند. آنها که یک بار جبهه‌شان را تغییر داده‌اند، چه تضمینی هست که دوباره این کار را نکنند. اما ترس بعضی از سیاست‌مداران شیعه این است که آمریکایی‌ها در حال مسلح کردن و پول دادن به گروه‌هایی هستند که تهدیدی بالقوه به حساب می‌آیند. مردمان قبیله‌نشین به استقلال رای معروف هستند. آنها که یک بار جبهه‌شان را تغییر داده‌اند، چه تضمینی هست که دوباره این کار را نکنند - به ویژه در اواخر امسال [میلادی] که آمریکایی‌ها شروع به خارج کردن نیروهایشان از عراق کنند. آقای هیلترمن می‌گوید: "شیعیان شدیدا از این گروه‌ها می‌ترسند و نسبت به آنها بی اعتمادند. "و اعضای سنی مذهب شوراهای بیداری نیز به نوبه خود به دولتی که آن را خیلی نزدیک و تحت تاثیر دولت ایران می‌دانند، اعتماد ندارند.
چه کسی نماینده سنی هاست؟
ماجرا آنجا پیچیده تر می‌شود که این نیروهای نوظهور سنی مذهب خواستار پاداشی سیاسی در ازای پیوستن به مبارزه با القاعده هستند. این پاداش یعنی ایجاد مشاغل و ارائه خدمات بیشتر در مناطق آنها - و تکه بزرگتری از کیک سیاست این کشور و این مسئله آنها را در موقعیت برخورد با جبهه توافق، جناح اصلی سنی در پارلمان عراق، قرار می‌دهد. احمد هاشم، استاد کالج جنگ نیروی دریایی آمریکا و نویسنده پژوهشی درباره شورش‌ها در عراق، می‌گوید: "جنگ قدرتی بین سنی‌های عراق در جریان است. احساس جبهه توافق این است که شوراهای بیداری در حال دست‌اندازی به قلمرو سیاسی‌اش هستند. "به بیان دیگر با این که شوراهای بیداری در مناطق سنی‌نشین آرامش برقرار کرده‌اند، تاثیر بلندمدتشان اصلا روشن نیست [۲].