لائوتزو

لائوزه یا استاد پیر کهن‌ترین فیلسوف برجسته ی دائویی و در واقع بنیادگذار مکتب دائو است، که به مکتب لائو هم معروف است.

زندگی‌نامه

او در قرن ششم ق م می‌زیست و معاصر کنفوسیوس بود، گرچه از او بزرگ‌تر بود. در باستان هماوازه ی کنفوسیوس بود و نفوذ تعالیم او هم کم تر از کنفوسیوس نبود. میان این دو فیلسوف همان اندازه تفاوت هست که میان افلاطون و ارسطو. اما تاثیر دامنه دار لائوزه در این نکته تصدیق می‌شود که هم از باستان او را برترین خدای مکتب دائو به شمار آورده‌اند، و این تناقضی چشمگیر است چه لائوزه خدانشناس بود و دین سازی و نامیدن خدایان را مخالف تعالیم خود مى‌دانست.

آثار

بعضی هنوز برآنند که لائوزه، که به لائودان هم معروف است، یک چهره ی اسطوره شناختی محض است که پیرامون نامش به طرز کنجاوی انگیزی داستان‌های مشکوک و افسانه‌های خیالی گرد آمده است. لیکن بر بنیاد سرگذشت کوتاهی که در شی جی (گزارش‌های تاریخی) آمده اکنون کمابیش همگان اعتبار تاریخی او را پذیرفته‌اند، با قبول این نکته که از بخت بد درباره ی او حقایق چندانی او حقایق چندانی در دست نیست. لائوزه به معنای «استاد پیر» است و این لقب است نه نام. نام واقعی استاد پیر «لای دان» است، اما از روی احترام او را لای زه نامیده‌اند، و سال‌ها بعد واژه ی «لائو» یا «پیر» به آن افزوده و لائولای زه شد و آنگاه به شکل کوتاه لائوزه یا لائودان درآمد.