محمد بدیع
محمد بدیع (زاده ۷ اوت ۱۹۴۳ میلادی برابر با مرداد ۱۳۲۲ خورشیدی) در شهر صنعتی محله الکبری در مصر، هشتمین رهبر یا مرشد عام جماعت اخوانالمسلمین مصر است. او از سال ۱۹۹۶ میلادی عضو شورای رهبری این گروه بود و بعد از کنارهگیری محمدمهدی عاکف در سال ۲۰۱۰ میلادی به جای او رهبر این گروه شد.
زندگی
دکترمحمد بدیع در سال ۱۹۶۵ میلادی از دانشگاه قاهره در رشته دامپزشکی فارغالتحصیل شد. دکتر محمد بدیع تحصیلات خود را در رشته پاتولوژی ادامه داد و بعد از گرفتن مدرک تخصص استاد دانشگاه بنی سویف مصر شد. او در همین سالها به خاطر فعالیتهای سیاسی مرتبط با اخوانالمسلمین مصر برای اولین بار دستگیر شد[۱]. بدیع سابقه ۱۳ سال حبس در زندانهای حکومت مصر را در پرونده دارد. وی اولین بار در سال ۱۹۶۵ به مدت ۹ سال و برای بار دوم در سال ۱۹۹۹ به مدت چهار سال به حبس محکوم شد، اما در سال ۲۰۰۳ از زندان آزاد شد. او پیش از رسیدن به رهبری اخوان مسلمین در سال ۲۰۱۰ به دلیل فعالیتهای سیاسی و ضد حکومتی سالها در زندان به سر برد. محمد بدیع چهار فرزند دارد که سه دختر و یک پسر هستند. پسر او، عمار، در جریان اعتراضات پس از کودتای ۲۰۱۳ علیه محمد مرسی کشته شد.
ریاست اخوانالمسلمین
وی در 16 ژانویه 2010 میلادی به عنوان رئیس اخوانالمسلمین انتخاب شد. پس از انتخاباتی که جنجالهای زیادی را برانگیخت. در این انتخابات، محمد بدیع جانشین سلف خود محمد مهدی عاکف ریاست سابق شد. و این اولین بار در طول تاسیس اخوان بود که ریاست آن با حضور رئیس سابق از طریق انتخابات انجام میگرفت. بعضی مدعی بودند عاکف در اکتبر 2009 پس از پایان دوره مسئولیت خود تصمیم به استعفا داشت، به دلیل آنچه وی به عنوان اختلاف بین کسانی که به عنوان محافظهکار و اصلاحطلب در داخل گروه مشهور بودند توصیف کرد، در حالی که عاکف این دلیل کنارهگیری را انکار کرد و او قبلاً نیز اشاره کرده بود که با اتمام اولین دوره ریاستجمهوری خود کنارهگیری خواهد کرد. و دیگر مدت آن را تمدید نخواهد کرد.
اخوانالمسلمین مصر اعلام کرد که محمد بدیع را به عنوان ریاست اخوان انتخاب کرده است. محمد بدیع دوست صمیمی محمد مهدی عاکف است که هر دو از شاگردان سید قطب بودند که توسط رژیم جمال عبدالناصر رئیسجمهور سابق مصر در دادگاه نظامی مصر در سال 1965 اعدام شد.
آثار
کتاب خواطر قرآنیة که در مجله المجتمع منتشر شد. مقالات و گفتگوهایی در سایت اخوان آنلاین. تحقیق و مقدمه بر کتاب مفهوم الدعوة[۱].