برغوثیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''برغوثیه''' از فرق «[[نجاریه|نجّاریّه]]» و پیرو محمد بن عیسی ملقب به برغوث بودند.  

<ref>قاضی‌ عبدالجبار، فرق‌ و طبقات‌ المعتزله، به کوشش علی سامی نشار و عصام الدین محمد علی، قاهره، سال 1972 میلادی، ج1، ص57</ref>  

<ref>احمد ابن‌ مرتضی‌، المنیه و الامل‌، ج1، ص45</ref>  

موسس این فرق در بیشتر عقایدش پیرو کیش [[حسین بن محمد نجّار]] بود، ولی در نظریه کسب این که چه کسی فاعل است و نیز درباره افعال متولده که افعال ثانویه نامیده می‌شوند با نجار مخالف بوده آن را فعل خدا می‌دانست با این توضیح که اگر کسی سنگی پرتاب کرد، عمل نخستین که (پرتاب سنگ است، (کسب) یا (اکتساب) نامیده می‌شود، اما حرکاتِ بعدیِ سنگ در هوا که حرکات (تولیدی) خوانده می‌شود، نتیجه عمل انسان یا خود عمل انسان نیست، بلکه فعل خداوند است. زیرا خداوند طبیعت سنگ را چنان آفریده است که اگر پرتاب شود، به طور طبیعی در هوا حرکت کرده و در مکانی سقوط خواهد کرد. نتیجه عملی این بحث آن است که اگر سنگِ پرتاب شده به کسی بخورد، این حرکت و تصادم آخری سنگ از خدا است. و یا حیوان را به گونه‌ای آفریده که اگر او را بزنند، درد را احساس می‌کند و نسبت به آن واکنش نشان می‌دهد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 100 با ویرایش و اصلاح گسترده عبارات.</ref>

برغوث معتقد بود که خداوند عضو حیوان و انسان را چنان آفریده است که اگر ضربه‌ای بر آن وارد شود موجب درد می‌شود، پس (درد) فعلی تولیدی یا فعل خداست با ایجاب طبیعت. اما نجّار و [[اشاعره]] به ایجاب طبیعت معتقد نبودند و درد حاصل را نیز فعل خدا می‌دانستند.  

نجّار و اشاعره معتقد بودند که حرکات سنگ از فعل خداست اما نتیجه کسبِ انسان (پرتاب کننده سنگ) است نه نتیجه طبیعت سنگ.

<ref>ابن حزم، الفصل فی الملل والاهوا والنِحَل، بیروت، سال نشر 1403 هجری قمری و 1983 میلادی، ج3، ص22</ref>  

<ref>خیاط عبدالرحیم بن محمد، کتاب الانتصار، بیروت، سال 1957 میلادی، ج1 ص98</ref>

<ref>بغدادی‌ عبدالقاهر، الفرق‌ بین‌ الفرق‌، ج1، ص197</ref> <ref>شهرستانی‌ محمد، الملل‌ و النحل‌، ج1, ص100.</ref>  

<ref>فخرالدین‌ رازی‌، اعتقادات‌ فرق‌ المسلمین‌ و المشرکین‌، ج1, ص68-69.</ref>  

اما برغوث از اطلاق لفظ (فاعل) بر (مکتسب) خودداری می‌کرد تا در برابر خداوند به فاعل مختار دیگری قائل نباشد.

عقیده او درباره استطاعت به همراه فعل نیز همین امر را تأیید می‌کند. <ref>ابن حزم، الفصل فی الملل والاهوا والنِحَل، بیروت، سال نشر، 1403 هجری قمری و 1983 میلادی، ج3، ص22</ref> <ref>دانشنامه بزرگ اسلامی - مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی  

</ref>