صفریه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''صفریه‏''' به ضم صاد و کسر را گروهی از «حروریه» و [[خوارج]] منسوب به [[عبداللّه بن صفار|عبداللّه بن صفّار]] و یا به رئیس خود زیاد بن اصفر و یا منسوب به صفره (رنگ زرد) هستند.

[[خوارج]] به عنوان نماد تفکر افراطی در میان مسلمین مطرح بوده و دارای فرق متعدد است. فرقه صفریه در کنار فرقه‌های [[نجدیه]] [[ازارقه]] و [[اباضیه]] یکی از چهار فرقه اصلی خوارج است. به طوری که تمام فرقه‌های خوارج که جدا از سه فرقه دیگر است، از فرقه صفریه منشعب می‌شود.<ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، ج1. ص 101</ref> در منابع مربوط به فرق اسلامی بسیاری از نویسندگان، این فرقه از خوارج را پیروان فردی به نام زیاد بن اصفر می‌دانند.<ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، ج1. ص 101</ref> <ref>شهرستانی عبدالکریم، الملل والنحل، ج۱، ص۱۵۹</ref> اما برخی رئیس این فرقه را عبدالله بن صفار یا عبید بن اصفر می‌خوانند. <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، ج1. ص 101</ref> <ref>الملطی محمد بن احمد، التنبه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ص 178</ref> به هر حال به دلیل انتساب این فرقه به یکی از این دو فرد، به این فرقه صفریه گفته شده است. <ref>الصفدی خلیل بن ایبک، الوافی با الوفیات، ج 15 ص 5</ref>

این فرقه مانند دیگر خوارج با اختلافاتی که با هم دارند، به راحتی حکم کفر و شرک مخالفین خود و گناهکاران را صادر می‌کردند که در‌این‌باره به سه گروه تقسیم می‌شوند.<ref>الشهرستانی، عبدالکریم، الملل والنحل، ج۱، ص۱۶۰.</ref> <ref>البغدادی، عبدالقاهربن طاهربن محمد، الفرق بین الفرق وبیان الفرقة الناجیة، ص۷۰.</ref> <ref>الاسفراینی، طاهر بن محمد، التبصیر فی الدین، ص۵۳.</ref> <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 301 با ویرایش و اصلاحات</ref>

۱.عده ای از صفریه معتقدند که گناهکاران (به هر گناهی) مشرک می‌شوند.  

زیاد، اطاعت از [[شیطان]] را کفر واقعی می‌پنداشت؛ اما کفر به نعمت را کفر واقعی نمی‌دانست. باید توجه داشت که خوارج به طورکلی ملاک ایمان را در پذیرش عقائد خویش می‌دانستند. بنا بر این، افرادی را که از خوارج نباشند، کافر می‌پنداشتند.  

صفریه در حقیقت حاکمیتی فراگیر نداشتند، بلکه حکومت آنها یک حکومت محلی بود که گاهی علیه حکومت مرکزی شورش می‌کردند همان طور که درباره [[ابو بلال مرداس]] نقل شده، [[مهلب بن ابی‌ صفره]] نیز از سران صفریه بود که در زمان [[حجاج بن یوسف]] خروج کرد.<ref>الاسفراینی، طاهر بن محمد، التبصیر فی الدین، ص۵۳.</ref> در سال ۷۶هجری قمری شخصی به نام صالح بن مسرح از این فرقه قیام کرد اما حجاج وی را شکست داد و کشت. این فرقه از خوارج با تبلیغ و مهاجرت به شمال [[آفریقا]] توانستند برای خود در حوالی قیروان حکومتی را تشکیل دهند. رئیس این گروه شخصی به نام [[عکاشه صفری]] بود و پیروان وی مردمانی از آن سرزمین از نژاد بربر بودند. [[هشام بن عبدالملک]]، حنظله بن صفوان که در آن زمان حاکم [[مصر]] بود را به جنگ عکاشه فرستاد و او نیز بعد از جنگ با سپاه عکاشه و قتل بسیاری از یارانش او را شکست داد و بعد از اسارت عکاشه، او را کشت. [[ابوقره صفری]] و [[عبدالملک بن سکردید]] نیز از دیگر روسای صفریه بودند که در زمان حکومت [[منصور دوانیقی]] در سال ۱۵۳هجری قمری در آفریقا شورش کردند. <ref>نویری، شهاب‌الدین، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۲۴، ص۸۰.</ref> <ref>ذهبی شمس الدین محمد بن احمد، العبر فی خبر من غبر، ج۱، ص۱۲۱</ref>.  

== پانویس ==