۸۷٬۱۹۹
ویرایش
جز (تمیزکاری) |
جز (جایگزینی متن - ' آنها' به ' آنها') |
||
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ملامتيه''' از | '''ملامتيه''' از فرقههای مربوط به «[[صوفیه]]»اند<ref>مشکور محمد جواد فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی؛ چاپ دوم، ص 426.</ref>. | ||
=پیشینه= | =پیشینه= | ||
«ملامتيه» طايفهای از صوفيه و مربوط به قرن سوم هجری قمری و بعد از آن بودند. این طایفه در [[خراسان]] مشهور بودند و با صوفیه همعصر خود اختلاف | «ملامتيه» طايفهای از صوفيه و مربوط به قرن سوم هجری قمری و بعد از آن بودند. این طایفه در [[خراسان]] مشهور بودند و با صوفیه همعصر خود اختلاف روش و سلیقه داشند و از اینجهت این عنوان در یک مقطع از زمان در برابر صوفیه به کار گرفته میشد. | ||
=عقاید= | =عقاید= | ||
ملامتيه معتقد بودند که عبوديت مخصوص [[خداوند]] است. | ملامتيه معتقد بودند که عبوديت مخصوص [[خداوند]] است. بنابراین، سالک باید نه عمل خود را پيش چشم آورد و نه عمل و نظر مخلوق را ملاحظه کند و بدگمانی در حق نفس را اولين قدم حسنظن به حق که اصل معرفت است، بداند. از اين جهت ملامتيه در اخلاق و رفتار اجتماعی تلاش میکردند که بر خلاف دراویش، زاهدان و پشمینهپوشان که رفتار و آداب خاصی داشته و حتی ظاهر خود را از دیگران متمایز میکردند؛ اما اینان چون سایر مردم رفتار میکردند، مثل سایر مردم لباس میپوشیدند و مثل بقیه زندگی میکردند تا در ورطه ريا و خودنمائی نيفتند و پشت به قبله نماز نخوانند! ملامتیه سعی میکردند تا اگر کار خوبی انجام دادهاند، آن را علنی نکنند و اگر شرّی از آنها سر زد آنرا مخفی نکنند. آنها حتی برای آنکه به [[ريا]] و خودفروشی دچار نشوند از اظهار زشتیها و معايب نفس در نزد عموم مردم پرهیز نمیکردند و نفس را همواره متهم و ملوم میخواستند و خود را در معرض ملامت مردم قرار میدادند تا از غرور فاصله بگیرند<ref>ارزش میراث صوفیه؛ زرین کوب، عبد الحسین؛ امیرکبیر، تهران، ۱۳۵۳ شمسی، ص 88.</ref>. | ||
== پانویس == | == پانویس == |