منصور بن عمار: تفاوت میان نسخه‌ها

از مردم مرو و از روستایی به نام «دندانگان» بود<ref>طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص113-117، دار الكتب العلمية، ط2003</ref>. ذهبی در وصف خود گفته است: واعظی بلیغ و صالحی ربانی بود کم نظیر در موعظه و تذکار او اهل زهد، خداپرستی و خوف بود و اندرزش بر جانها اثر می گذاشت.

[[جنید بغدادی]] درباره او گفته: او از وعاظ بزرگ بود<ref>الرسالة القشيرية، تأليف: الجنيد، ص48</ref>. در [[عراق]]، [[شام]] و [[مصر]] وعظ می کرد و آوازه اش در آنجا پیچیده بود و مردم بر گرد او جمع شدند. وی در سال 225 هجری قمری در [[بغداد]] درگذشت.

پسرانش سلیم، داود، زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث و دیگران از او روایت کرده اند.

دل بندگان همه روحانی است. اگر شک و کینه به او وارد شود، روح انسانی از آن دوری می کند<ref>حلية الأولياء، تأليف: أبو نعيم، ج9، ص345</ref>.

هرکس از مصائب دنیا ناراضیتی ابراز کند، مصیبت او در دینش ظاهر می گردد<ref>طبقات الأولياء، تأليف: ابن الملقن، ص220</ref>.