وهابیت: تفاوت میان نسخه‌ها

آیین [[مدعیان اسلام|وهابیت]] نام خود را از بنیان‌گذار آن محمد بن عبدالوهاب گرفته است.

وهابیان خود را «محمدیه» نامیدند اما دیگر مسلمانان از آنجا که دعوت محمد بن عبدالوهاب را مذهبی جدید و مغایر با آموزه‌های اسلامی دیدند آن را مکتب وهابی خواندند. <ref>محمد حامد الفقی، اثر الدعوة الوهابیة، ص۴و۵.</ref>

وهابیت بر خلاف دیگر [[مذاهب اسلامی]] به علت اقبال و علاقه‌مندی مردم رشد نکرد بلکه قدرت شمشیر و پیوند آن با سیاست زمینه‌های رشد و گسترش آن را فراهم کرده است.

نگاه تمامیت‌گرای وهابیت و ماهیت خشن و [[تکفیری]] آن، موجب شد قدرت و خشونت در دل آن نهادینه شود و مبانی نظری سوءاستفاده از قدرت سیاسی بر ضد مخالفانی که همه آنان [[مسلمان]] بودند، فراهم گردد.

در حالی که [[علم کلام]] یکی از باسابقه‌ترین علوم اسلامی است، وهابیان به شدت با آن مخالفند و آن را محکوم می‌کنند. دشمنی و مخالفت وهابیان با علم کلام، ریشه در اندیشه‌های [[روش‌شناختی]] و [[معرفت‌شناسی]] آنان دارد.

مهمترین عاملی که آنان را به مخالفت با علم کلام کشاند، [[نقل‌گرایی]] در حوزه روش شناسی، و [[حدیث‌گرایی]] در حوزه معرفت‌شناسی بود.

به گفته [[قرضاوی]]: «این گروه منکر علم کلام و مجادلات آن هستند در حالی که با گفته‌های خود علم کلام جدیدی را دامن می‌زنند» <ref>یوسف قرضاوی، الصحوة الاسلامیة بین الاختلاف المشروع والتفرق المذموم، ص۷۷.</ref>

وهابیت با تغییر و تصرف در مفهوم کلیدی [[توحید]]، بسیاری از آموزه‌های اسلامی را نادرست می‌شمارد. قرائت افراطی و تحریف‌آمیز از توحید موجب شده است که وهابیان تمامی مسلمانان را به دلیل اعتقاد به مسائلی مانند [[توسل]]، [[شفاعت]] و [[زیارت]]، [[مشرک]] بشمارند.

همچنین برخی از اعتقادات آنان در این حوزه که ریشه در ظاهرگرایی ایشان دارد، سبب شده است راه تاریک [[تجسیم]] و [[تشبیه]] خداوند به موجودات مادی را درپیش گیرند.

دیدگاه وهابیت پیرامون [[بدعت]]، برآیندی از مبانی روش‌شناختی و معنی‌شناسی آنان است. مبانی وهابیت در این دو عرصه موجب شده است که قرائت و تفسیر وهابی از مفهوم بدعت، قرائتی افراطی و غیراسلامی باشد.

قرائت وهابی از بدعت، به گونه‌ای است که بسیاری از اعمال و اندیشه‌های اسلامی را بدعت می‌شمارد و به همین بهانه، خون و مال مسلمانان را لگدمال می‌کند.  

وهابیان اموری همچون مولد النبی، [[صلوات]] پس از شنیدن نام [[پیامبر گرامی اسلام(ص)]]، [[دعا]] بعد از [[اذان]]، ساخت بنا بر روی قبور، خواندن [[قرآن]] در مراسم سوگواری، بزرگداشت موالید بزرگان دین و سوگواری برای [[شهادت]] یا درگذشت آنان را بدعت شمرده‌اند.

برخی از شبهات وهابیت ریشه در نگرش آنان به [[حیات برزخی]] دارد. آنان با این دیدگاه ابداعی خود که مردگان پس از [[مرگ]] با این جهان هیچ ارتباطی ندارند و قادر به شنیدن نیستند، اعمالی همچون توسل، زیارت و طلب شفاعت را افزون بر [[شرک]] بودن، بی‌فایده و بی‌ثمر می‌دانند.

نگاه انحرافی آنان به حیات برزخی سبب شده است که افزون بر جسارت به مقابر [[اولیای الهی]]، حتی در صورت قدرت، مرقد مطهر پیامبر گرامی اسلام(ص) را نیز ویران کنند.

=منابع=