۸۷٬۸۱۰
ویرایش
وهابیت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'روش شناسی' به 'روش‌شناسی'
جز (تمیزکاری) |
جز (جایگزینی متن - 'روش شناسی' به 'روش‌شناسی') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== علم کلام و وهابیت == | == علم کلام و وهابیت == | ||
در حالی که [[علم کلام]] یکی از باسابقه‌ترین علوم اسلامی است، وهابیان به شدت با آن مخالفند و آن را محکوم می‌کنند. دشمنی و مخالفت وهابیان با علم کلام، ریشه در اندیشه‌های [[روش‌شناختی]] و [[معرفت‌شناسی]] آنان دارد. | در حالی که [[علم کلام]] یکی از باسابقه‌ترین علوم اسلامی است، وهابیان به شدت با آن مخالفند و آن را محکوم می‌کنند. دشمنی و مخالفت وهابیان با علم کلام، ریشه در اندیشه‌های [[روش‌شناختی]] و [[معرفت‌شناسی]] آنان دارد. | ||
مهمترین عاملی که آنان را به مخالفت با علم کلام کشاند، [[نقل‌گرایی]] در حوزه | مهمترین عاملی که آنان را به مخالفت با علم کلام کشاند، [[نقل‌گرایی]] در حوزه روش‌شناسی، و [[حدیث‌گرایی]] در حوزه معرفت‌شناسی بود. | ||
با این وجود و با وجود اعتقاد وهابیت به حرمت ورود به علم کلام، خود آنها در این حوزه وارد شده‌اند. دیدگاه‌های محمد بن عبدالوهاب در کتاب «کشف الشبهات» و «رسالة التوحید» و استنتاج‌های وی، رنگی کاملا کلامی‌دارد. شروحی که بر کتاب‌های وی نگاشته شده است و توضیحات و تقسیماتی که پیرامون مبانی اعتقادی وهابیت ارائه شده و اساساً اندیشه نو و بدعت‌آمیزی که وهابیت شکل داده است، همه رنگی کلامی‌دارد. | با این وجود و با وجود اعتقاد وهابیت به حرمت ورود به علم کلام، خود آنها در این حوزه وارد شده‌اند. دیدگاه‌های محمد بن عبدالوهاب در کتاب «کشف الشبهات» و «رسالة التوحید» و استنتاج‌های وی، رنگی کاملا کلامی‌دارد. شروحی که بر کتاب‌های وی نگاشته شده است و توضیحات و تقسیماتی که پیرامون مبانی اعتقادی وهابیت ارائه شده و اساساً اندیشه نو و بدعت‌آمیزی که وهابیت شکل داده است، همه رنگی کلامی‌دارد. | ||
به گفته [[قرضاوی]]: «این گروه منکر علم کلام و مجادلات آن هستند در حالی که با گفته‌های خود علم کلام جدیدی را دامن می‌زنند» <ref>یوسف قرضاوی، الصحوة الاسلامیة بین الاختلاف المشروع والتفرق المذموم، ص۷۷.</ref> | به گفته [[قرضاوی]]: «این گروه منکر علم کلام و مجادلات آن هستند در حالی که با گفته‌های خود علم کلام جدیدی را دامن می‌زنند» <ref>یوسف قرضاوی، الصحوة الاسلامیة بین الاختلاف المشروع والتفرق المذموم، ص۷۷.</ref> | ||