میرزا عبدالله افندی: تفاوت میان نسخه‌ها

|}

</div>

'''میرزا عبدالله اصفهانی افندی'''، یکی از چهره‌های علمی شاخص سه دهه پایانی دولت [[صفویه]] است. وی به جهت دانش پژوهی و سفرهای فراوان در جست‌جوی کتاب، ‌همراهی با [[علامه مجلسی]] در تدوین [[بحار الانوار]] و هم چنین تألیف کتاب با ارزش «[[ریاض العلماء]] و [[حیاض الفضلاء]]» شهرت یافته است.

مورخان در تاریخ ولادت میرزا عبدالله اصفهانی اختلاف نظر دارند. در مقدمه ترجمه جلد اول کتاب «ریاض العلماء و حیاض الفضلاء» تاریخ ولادت وی 1066 هـ. ق. نوشته شده است.

نویسنده «الکنی و الالقاب» هم بر همین نظر است. بعضی ولادت او را در سال 1067 هـ. ق. دانسته‌اند که به نظر صحیح باشد؛ چون به گفته افندی، پدرش در سال 1074 هـ. ق. درگذشت<ref>ریاض العلماء، ج 4، ص 307.</ref> و او در آن هنگام، هفت ساله بود.

دوران کودکی میرزا عبدالله افندی با یتیمی سپری شد. خودش در‌این‌باره می‌گوید:

«هفت ساله بودم که پدرم در گذشت و مادرم نیز زمانی که هفت ماهه بودم، از دنیا (رفته بود). پس از درگذشت پدر، برادر بزرگم آمیرزا محمد جعفر مرا تربیت کرده و مدتی نیز تحت سرپرستی دایی خودم بودم<ref>همان، ‌ج 3، ص 230 و 231.</ref>.»

افندی در ریاض العلماء، به معرفی پدر و برخی از خویشان نزدیک خود پرداخته است. پدر او، آقا میرزا عیسی بن محمد صالح بیک بن حاج شاه ولی بیک بن حاج پیر محمد بیک بن خضر شاه اصفهانی<ref> در اكثر تذكره‌ها، در آخر سلسله نسب افندی، قبل از اصفهانی بودنش به تبریزی الاصل بودن حضر شاه یا خضر بیك تأكید شده است.</ref> است که در محله شیخ یوسف بنا سکونت داشت. پدرش از شاگردان خلیفه سلطان، [[محمد تقی مجلسی]] و میرزا رفیعا نائینی بود.

جدّش، محمد صالح بیک از کارگزاران [[شاه عباس اول]] بود. عمویش، محمد علی بیک ناظر بیوتات (خاصه) شاه عباس اول، [[شاه صفی]] و [[شاه عباس دوم]] بود.

شیخ محمد علی حزین (متوفا: 1180 هـ. ق.) در تذکره خود، درباره علت شهرت وی به «افندی»، می‌نویسد: «آن گاه که میرزا عبدالله به بلاد [[روم]] افتاد، علمای آنجا به دانش او آگاه شدند و به قاعده خود، وی را افندی خطاب کردند و به این لقب معروف شده بود و با من الفت داشت<ref>تاریخ و سفرنامه حزین، ص 208 و 209.</ref>.»

میرزا عبدالله اصفهانی بخش مهمی از درس‌های نخستین حوزوی را از برادرش فرا گرفت. از ظاهر «ریاض العلماء» پیداست که وی درس‌های مقدماتی حوزه را در اصفهان از برادرش فرا گرفته است، لیکن در «زهر الریاض» آمده است: «آن گاه که میرزا جعفر در تبریز به سر می‌برده، برادرش میرزا عبدالله بدان جا کوچ کرد و مراتب مقدماتی را از او آموخته است و در خلال این مدت، به درس دیگر اساتیدی که در مراتب مختلفی مهارت داشته بودند، حضور پیدا می‌کرده و با جدّیت تمام به اخذ علوم معموله می‌پرداخته است تا در نتیجه شایستگی، بتواند به درس‌های عالیه دیگر اساتید بزرگ و سرشناس آن عصر، حاضر بشود<ref> زهر الریاض، آیت‌الله مرعشی، ص 11.</ref>.»

در «روضات» آمده است: افندی از جمله {شاگردان و} فضلای حضرت مقدسه علامه مجلسی بوده است و از مجلسی و مدرس او دوری نمی‌کرده و خازن کتب او بوده است و خود مجلسی در عنوان نامه‌ای که افندی به او نوشته، از وی تعبیر به، «بعض الازکیاء من تلامذتنا» کرده است و از آقا حسین خوانساری(ره) تعبیر به «استاد محقق» و از ملا محمد باقر فاضل سبزواری تعبیر به «استاد فاضل» و از ملا میرزای شیروانی تعبیر به «استاد علامه» کرده است. از این که از ملا میرزا، تعبیر به استاد علامه کرده، استفاده می‌شود که پایه علمی معظم له از دیگر اساتیدش برتر و بالاتر بوده است<ref>همان، ص 8.</ref>.

مشایخ اجازات و روایات افندی بسیارند. بعضی از آنها جزو استادان او می‌باشند که پیش از این، نام برده شدند. دیگر مشایخ او عبارتند از:

# سید نور الدین جزائری<ref>همان، ص 9.</ref>.

# رساله وجوب نماز جمعه: افندی این رساله را در آغاز بلوغش، به عنوان ردّ بر رساله ملا خلیل قزوینی تألیف کرد. این رساله در اولین سفر وی به حج همراه دیگر آثارش مفقود شد.

# شرح فارسی بر شافیه ابن حاجب که ناتمام ماند و مفقود شد.

# بساتین الخطباء؛ که به نام عونه الخطیب و ریاض الازهار و یا ریاحین القدس نامیده می‌شود<ref>ریاض العلما، مقدمه، ص 11 ـ 17.</ref>.

#

تاریخ وفات افندی دقیقاً معلوم نیست. شیخ [[محمد علی حزین لاهیجی]] که معاصر با افندی بوده، در تذکره خود، دربارة تاریخ وفات او گفته است: «... چندی پیش از آشوب اصفهان، رحلت کرد ...».

لاهیجی تاریخ آشوب اصفهان را سال 1134 هـ. ق. می‌نویسد<ref>تاریخ و سفرنامة حزین، ص 208 و 209.</ref>.

صاحب روضات در این باره می‌نویسد:

«مرادش از عشر ثلاثین، سی سال پس از 1100 هجری است که نزدیک به اوائل قرن دوازدهم هجری می‌باشد، یعنی 1130 هجری<ref>ریاض العلماء، مقدمه، ج 3، ص 32.</ref>.»

[[علامه روضاتی]] نوشته است: «پایان زندگی و تاریخ درگذشت این عالم بزرگوار کثیر الانوار ـ که در حدود یک هزار و یک صد و سی بود ـ بسان بسیاری از دانشوران آن زمان به درستی دانسته نیست و هم چون خاکجای او در اصفهان پنهان مانده است. هم چنان که از دو فرزند پسر او میرزا احمد و میرزا زین العابدین که پدر، کتاب‌های ملکی خود را به آن دو بخشید ـ و لابد گرفتار جور افغان و فتنة دوران شده‌اند ـ هیچ آگاهی در دست نیست.» به ظن قوی درگذشت میرزا عبدالله افندی در سال 1129 هجری بوده است.»

[[آیت‌الله مرعشی]] نیز نوشته است: «بر اساس آنچه در تعالیق الاجازة الکبیره جزائری و تذکرة القبور مصلح الدین مهدوی آمده، افندی در حوالی سال 1130 در گذشته، امّا محل دفن وی مشخص نیست. شخص موثقی به من می‌گفت که به احتمال، قبر او در حوالی قبر [[فاضل هندی]] ـ در تخت فولاد اصفهان ـ است<ref>جزوه تحفه فیروزیه، ص 8.</ref>.

بنا به نظر [[دهخدا]]، وی حدود 1130 هـ. ق. در تبریز درگذشت<ref>لغت نامه دهخدا، حرف ع، ص 75.</ref>.

[https://www.pasokh.org/fa/Article/View/9585/%D9%85%D9%8A%D8%B1%D8%B2%D8%A7-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A7%D8%B5%D9%81%D9%87%D8%A7%D9%86%D9%8A-%D8%A7%D9%81%D9%86%D8%AF%D9%8A برگرفته از سایت میرزا عبدالله اصفهانی افندی - مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهاتhttps://www.pasokh.org]