مسعودی: تفاوت میان نسخه‌ها

|-

|متولد

|-

|محل زندگی

|-

|نام‌های دیگر

|-

|اساتید

|-

|برخی آثار

|-

|وفات

|-

|}

</div>

'''مسعودی، علی بن حسین''' (بغداد ۲۸۰ـ مصر ۳۴۵ق) مورخ، [[متکلّم]] و جهانگرد شیعی‌[[مذهب]] عرب. به او لقب امام‌المورّخین و هرودوت عرب داده‌اند. خانواده‌اش اصلاً اهل [[کوفه]] بودند. نسبش به عبدالله بن مسعود [[صحابی]] مشهور می‌رسد. شور و شوق دانش‌اندوزی او را از اوان جوانی به سیروسفر در سرزمین‌های اسلامی کشاند. [[عراق]] و [[ایران]] و [[مصر]] و [[سوریه]] و [[فلسطین]] و [[ارمنستان]] و [[هند]] و [[سیلان]] و [[عمان]] و سواحل شرقی [[افریقا]] را تا زنگبار و احتمالاً ماداگاسکار زیر پا گذاشت.  

در نقطه نظری متفاوت که تا حدودی برآمده از اختلاف نظر در تعیین مصداق شیعه است، برخی از پژوهشگران با فرض [[شیعه]] بودن مسعودی مخالفت کرده و وجود شواهد کافی برای اثبات [[تشیع]] وی را رد می‌کنند و حداکثر او را [[سنی]] علاقه‌مند به [[اهل بیت(ع)]] و معتقد به برتری [[امیرالمومنین]] بر [[خلفا]] به‌شمار می‌آورند.  

[[متکلم]]، مورخ و جغرافی دان بزرگ اسلامی ابوالحسن علی بن حسین مسعودی در نیمه دوم قرن سوم هجری حدود سال (260 هـ. ق) <ref>تاریخ دقیق ولادت مسعودی مشخص نیست. آن چه مسلم است این که وی در سال‌های نیمه دوم قرن سوم هجری متولد شده است و از روی نشانه‌ها چنین به دست می‌آید که سال تولد او حدود (260 هـ. ق) بوده است؛ زیرا وی در سال (300 هـ. ق) عازم سفری پژوهشی به بلاد مختلف اسلامی شد و بنابر تصریح شرح حال نویسان، وی در آن زمان مردی کامل بوده است و از طرفی او در حدود همان سال (300 هـ. ق) با برخی از بزرگان اسلام و اهل کتاب به مناظره و مباحثه علمی پرداخته است و مسلم است که عزم سفری طولانی و پرحادثه و توانایی علمی جز از یک مرد کامل که در حدود 40 سالگی محقق می‌شود ـ صورت نمی پذیرد. بنابر‌این می‌توان حدث زد که مسعودی، حدود سال (260 هـ. ق) متولد شده است</ref> در شهر بابل <ref> بابل یکی از شهرهای باستانی کشور عراق است که پیشینه تاریخی آن به 2350 سال قبل از میلاد می‌رسد. این شهر همواره آباد و مورد توجه پادشاهان و در نظر مردم مکانی مقدس به حساب می‌آمده است. بابل هم اکنون در شمال شهر حله و در 12 کیلومتری آن و نیز در 90 کیلومتری جنوب شهر بغداد قرار گرفته است و خالی از سکنه بوده و تنها خرابه های آن به صورت آثار باستانی موجود است. از سخنانی مسعودی بر می‌آید که شهر بابل در چند قرن اول حیات اسلام، آباد بوده و سکنه فراوان داشته و تا آن زمان هنوز مورد توجه عام و خاص بوده است. (العراق قدیماً و حدیثاً، سعید عبدالرزاق حسنی، انتشارات دار الکتب، بیروت، ص 81. العقائد الفرق الدینیه، ص 12، هادی حسین حمود، المکتبه الوطنیه، بغداد). </ref> عراق به دنیا آمد و دوران کودکی خود را در آن جا سپری کرد. <ref>اعیان الشیعه، ج8، ص 221؛ اثبات الوصیه، ص 5؛ العقائد و الفرق الدینیه، ص 12؛ ریحانه الادب، ج5، ص 307؛ جامع الرواه، ج1، ص 574، محمد اردبیلی، مجمع الرجال، ج3 و 4، ص 185؛ عنایت الله قهپایی، موسسه مطبوعاتی اسماعیلیان و ... .</ref>

شرح حال نویسان در مورد مکان، زمان و چگونگی تحصیلات مسعودی، اطلاعات زیادی ننگاشته‌اند؛ ولی از لابلای گفتار آنان در مورد معرفی شخصیت علمی و آثار او و نیز تصریح و یا اشاره خود مسعودی در کتاب‌هایش به خوبی می‌توان به دست آورد که وی برای یادگیری علوم دینی در سال‌های نوجوانی راهی [[بغداد]] شده است. علت [[هجرت]] او نیز این بود که بغداد در آن زمان مرکز علم و فرهنگ به شمار می‌رفت و عالمان و فقیهان بزرگی در آن شهر سکونت داشتند و مسعودی برای دستیابی به علم و کمال با اشتیاق کامل به آن سامان شتافته است.  

آن کتاب، نوشته علامه، پیشوا، اقدم، ثقه و امین، شیخ ابوالحسن علی بن حسین مسعودی هذلی متوفای (346 هـ. ق) است. <ref>ترجمه اثبات الوصیه، ص 5</ref>

تحصیلات مسعودی را می‌توان به دو مرحله تقسیم کرد:

علی بن حسین مسعودی به شهر‌های [[ایران]] مثل [[فارس]]، [[کرمان]]، [[قزوین]] و سواحل دریای خزر سفر کرد و سپس به [[آسیای مرکزی]] رفت و از آن جا عازم هند شد و از مناطق آن جا دیدن نمود. وی پس از آن از طریق دریا به چین و کشورهای آسیای جنوبی و جنوب شرقی مثل سیلان (سری لانکای کنونی) و مالزی رفت و در بازگشت از راه دریا به [[عمان]] و [[عربستان]] رسید و در ادامه، به [[ترکیه]] و [[سوریه]] سفر کرد. در نهایت وی در سال (332 هـ. ق) به مصر رسید و در همان جا ماندگار شد. <ref> تأسیس، الشیعه، ص 254؛ صحیفه (ضمیمه روزنامه جمهوری اسلامی) ش 27، ص 50؛ اثبات الوصیه، ص 6؛ اعیان الشیعه، ج8، ص 222...</ref>

علی بن حسین مسعودی نویسنده ای پرکار است و آثار بسیاری بر جای گذاشته است که شامل ده‌ها کتاب مهم می‌شد. او در «مروج الذهب» و «التنبیه و الاشراف» نام بیش از 30 اثر خود را می‌آورد. از بررسی فهرست آن آثار به دست می‌آید که حوزه علاقه او علم کلام و تاریخ بوده است. وی بیشتر آثار کلامی خود را قبل از سال (332 هـ. ق) و در دوره اول زندگی خود نوشته است و در سال 332 هـ. ق که در مصر اقامت داشته بیشتر به تألیف کتاب‌های تاریخی روی آورده است. این آثار تاریخی ثمره سال‌ها رنج و زحمت و تحمل مشکلاتی بود که او در طول سفر‌های طولانی به بلاد مختلف [[جهان اسلام]] و برخی کشورهای غیر [[مسلمان]] به دست آورده است و آنان عبارتند از:

# اثبات الوصیه لعلی بن ابی‌طالب (ع).

#

{{پانویس|2}}

[https://www.pasokh.org/fa/Article/View/9519/%D8%B9%D9%84%D9%8A-%D8%A8%D9%86-%D8%AD%D8%B3%D9%8A%D9%86-%D9%85%D8%B3%D8%B9%D9%88%D8%AF%D9%8A برگرفته از سایت مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات]

[[رده:متکلمان شیعه]]

[[رده:نویسندگان شیعه]]