۸۶٬۴۲۱
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' آن ها' به ' آنها'
جز (جایگزینی متن - 'ى' به 'ی') |
جز (جایگزینی متن - ' آن ها' به ' آنها') |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
== اصول عقاید == | == اصول عقاید == | ||
اصول عقاید این فرقه بنا به روایت ابویعلی بن الفراء (درگذشته در 458 ه) در کتاب «الغنیه» منسوب به جیلانی چنین آمده است: خداوند پیوسته آفریدگار بوده و افعال او «قدیم» است و در همه جا حاضر و ناظر است و به خصوص در زبان هر قاری [[قرآن]] تجلی می فرماید. مشیت خداوند غیر حادث است، ولی اراده او «حادث» به آن مشیت است. از بندگان معصیت و گناه سر می زند بدون آن که خداوند | اصول عقاید این فرقه بنا به روایت ابویعلی بن الفراء (درگذشته در 458 ه) در کتاب «الغنیه» منسوب به جیلانی چنین آمده است: خداوند پیوسته آفریدگار بوده و افعال او «قدیم» است و در همه جا حاضر و ناظر است و به خصوص در زبان هر قاری [[قرآن]] تجلی می فرماید. مشیت خداوند غیر حادث است، ولی اراده او «حادث» به آن مشیت است. از بندگان معصیت و گناه سر می زند بدون آن که خداوند آنها را اراده کرده باشد. [[ابلیس|ابلیس]] در آغاز کار، کافر شد و سرانجام به اطاعت خداوند در آمد. خداوند در روز قیامت به صورت آدمی دیده می شود و در میان خلق تجلی می فرماید. عمل به شرع با کوشش هایی از روی اراده انجام می گیرد. صبر از لذات بهتر است تا تمتع و بهرهمند شدن از آنها. انبیاء برتر از اولیا هستند. حکمت از ایمان است. آنان مانند صوفیه معتقد به اتحاد روح بنده با خدا هستند و آن شعور مؤمن به ذات خویش است که از فیوضات الهی در ظرف ذات او به اندازهای که خداوند به وی فیض می بخشد حاصل می گردد. سالمیه معتقد به بقای روح و فترت بین موت و بعث بودند. | ||
در کتاب «الغنیه» آمده است که: سالمیه می گویند: خداوند در هر مکان حاضر است و فرق بین [[عرش]] و غیر آن نیست. معتقدند که خداوند درباره بندگان اراده طاعت کند نه معصیت. ابلیس بار دوم به [[آدم]] سجده کرد ولی هرگز به [[بهشت]] اندر نیامد. | در کتاب «الغنیه» آمده است که: سالمیه می گویند: خداوند در هر مکان حاضر است و فرق بین [[عرش]] و غیر آن نیست. معتقدند که خداوند درباره بندگان اراده طاعت کند نه معصیت. ابلیس بار دوم به [[آدم]] سجده کرد ولی هرگز به [[بهشت]] اندر نیامد. | ||
خداوند در روز [[قیامت|قیامت]] به صورت آدمی محمدی بر انس و جن و ملائکه و حیوانات ظاهر می شود، و کافران هم خداوند را می بینند، و خدا از ایشان بازخواست می نماید. [[ابو نصر سراج طوسی]] (در گذشته در 370 ه) در کتاب خود «اللمع» آورده که از احمد بن سالم از معنی این حدیث پیغمبر (ص) پرسیدند که فرمود: «اطیب ما اکل الرجل من کسب یده»، یعنی: آنچه را که مرد از کسب دستش بخورد، گواراترین چیز است. | خداوند در روز [[قیامت|قیامت]] به صورت آدمی محمدی بر انس و جن و ملائکه و حیوانات ظاهر می شود، و کافران هم خداوند را می بینند، و خدا از ایشان بازخواست می نماید. [[ابو نصر سراج طوسی]] (در گذشته در 370 ه) در کتاب خود «اللمع» آورده که از احمد بن سالم از معنی این حدیث پیغمبر (ص) پرسیدند که فرمود: «اطیب ما اکل الرجل من کسب یده»، یعنی: آنچه را که مرد از کسب دستش بخورد، گواراترین چیز است. | ||