معنای مؤمن و مسلم در قرآن و روایات (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

حمران بن أعین، عن أبی جعفر (علیه السلام) قال: سمعته یقول: الایمان ما استقرّ فی القلب، وأفضی به إلی الله، وصدّقه العمل بالطاعة إلی الله، والتسلیم لأمر الله، والاسلام ما ظهر من قول أو فعل، وهو الذی علیه عامّة الناس من الفرق کلّها، وبه حقنت الدماء، وعلیه جرت المواریث، وجاز النکاح، واجتمعوا علی الصلاة والزکاة والصوم والحجّ، فخرجوا بذلک من الکفر، وأُضیفوا إلی الایمان والاسلام لا یشارک الایمان، والایمان یشارک الاسلام، وهما فی القول والفعل یجتمعان، کما صارت الکعبة فی المسجد، والمسجد لیس فی الکعبة، وکذلک الایمان یشرک الاسلام، والاسلام لا یشرک الایمان، وقد قال الله تعالی (قالت الأعراب آمنّا قل لم تؤمنوا ولکن قولوا أسلمنا ولمّا یدخل الایمان فی قلوبکم فقول الله عزّ وجلّ أصدق القول.

2- با اینکه روایت مذکور از امام صادق نقل گردیده است و به گواهی تاریخ در عصر آن حضرت مذاهب اسلامی شکل گرفته و مذهب امامیه از سائر مذاهب متمایز بوده است اما امام علیه السلام از کسانی که اسلام حداقلی را دارا هستند بعنوان مسلمان نه مخالف تعبیر می‌فرماید و مومنان را نیز همه کسانی می‌داند که ایمان در قلبشان استقرار یافته است و آنها را به التزام عملی معتقداتشان کشانده است.  

وأما ثانیا فلأن الایمان کان قبل نصب رسول الله صلی الله علیه وآله علیا علیه السلام للولایة عبارة عن التصدیق بالله ورسوله، ولم یکن قبل نصبه أو قبل وفاته علی احتمال مورد التکلیف الناس ومن الأرکان المتوقف علی الاعتقاد بها الایمان، لعدم الموضوع له، وإما بعد نصبه أو بعد وفاته صلی الله علیه وآله صارت الولایة والإمامة من أرکانه، فقوله تعالی: إنما المؤمنون إخوة هو جعل الأخوة بین المؤمنین الواقعیین غایة الأمر أن فی زمان رسول الله صلی الله علیه وآله کان غیر المنافق مؤمنا واقعا لایمانه بالله ورسوله صلی الله علیه وآله، وبعد ذلک کان المؤمن الواقعی من قبل الولایة وصدقها أیضا،