جنبش خلافت هند: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از موفقیت‌های جنبش آن بود که بعد از ده ها سال مبارزه توانست نظر هندوها و «[[گاندی]]» را جلب نماید. تا جایی که «گاندی» از اهداف جنبش خلافت پشتیبانی می‌کرد و هندوها در کنار مسلمان‌ها می جنگیدند. رهبری این ائتلاف و وحدت ملی را که در قالب «فدراسیون مذاهب» تجسم یافته بود، «گاندی»، «[[ابوالکلام آزادی]]»، «محمد علی» و «[[شوکت علی]]» بر عهده داشتند.

خطری که جنبش را تهدید می‌کرد، اتفاقات ترکیه عثمانی بود؛ زیرا برگزیده شدن «[[عبدالمجید]]»، از سوی «[[مجمع کبیر ترکیه]]» به خلافت ـ و نه سلطنت ـ در عمل به جدایی خلافت از سلطنت انجامید. این امر ضربه بزرگی بر جنبش خلافت وارد کرد و از نفوذ و اعتبار آن کاست و جنبش، موقعیت سیاسی، اجتماعی و مردمی خود را به طور کامل از دست داد و هندوها نیز از مسلمانان کناره گرفتند.

با وجود این تحولات، «محمد علی» حرکت‌های ضد خلافت در ترکیه و تشکیل نظام پادشاهی در [[عربستان]] را محکوم کرد و «[[ابن مسعود]]» را برای کنار نهادن نظام خلافت مورد انتقاد قرار داد. وی نهایت سعی خود را به کار برد تا ضمن رفع مشکلات مادی و معنوی مردم هند، جنبش خلافت را که تداوم بخش جنبش «[[شاه ولی اللّه]]» بود، به عنوان یک حزب سیاسی زنده نگه دارد.

[[رده:هند]