محمد تقی مجلسی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''علامه محمدتقی مجلسی''' (۱۰۷۰-۱۰۰۳ ق)، از علما و محدثان مشهور قرن یازدهم هجری، مدرس [[حوزه علمیه اصفهان]] در دوران [[صفویه]] و پدر علامه [[محمدباقر مجلسی]] (صاحب [[بحارالانوار]]) است. وی از محضر بزرگانی چون [[شیخ بهایی]] کسب فیض کرده است. مرحوم مجلسی بر احیای [[احادیث]] پای می‌فشرد و توانش را در خدمت نشر گفته‌های [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت (علیه‌السلام)]] بذل نمود. [[روضه المتقین]] از جمله آثار ارزشمند اوست.

کودکی محمد تقی در محیطی آکنده از صفا و عشق به دین و پیشوایان دین سپری شد. از همین رو فطرت خداجوی او مجال رشد یافت و احساسات و عواطفش با حب [[اهل بیت (علیهم السلام)|آل محمد (صلی الله علیه)]] شکل گرفت. پدرش [[ملا علی مجلسی]] فاضلی دانش دوست بود و خود از راویان احادیث [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت (علیه‌السلام)]] به شمار می‌آمد. ذوق و قریحه شعر گویی او شهرت داشت و به «مجلسی» تخلص می‌کرد و گویا از همین رو، مجلسی نام گرفته بود<ref>مرآه الاحوال، نقل از بحار الانوار، محمد باقر مجلسی، ج 102، ص 105</ref>.

مجلسی از مدرسان ممتاز حدیث و فقه در حوزه معتبر اصفهان به شمار می‌رفت و به تدریس اصول، فقه، تفسیر، کلام و [[رجال]] اشتغال داشت<ref>این مطلب از چند اجازه‌نامه که برای تنی چند از شاگردانش صادر کرده، معلوم است. ر. ک: بحارالانوار، ج ۱۰۷، اجازه‌نامه‌های محمدتقی مجلسی؛ روضات الجنات، ج ۲، ص ۱۲۳</ref>. او هر روز در مسجد جامع اصفهان به تدریس پرداخته، جمع زیادی از دانش پژوهان و طالبان علوم [[اهل بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت (علیه‌السلام)]] در محضر درسش حاضر می‌شدند.