خشبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خشبیه''' یا سرخابیه پیروان سرخاب طبری از فرقه [[زیدیه]] بودند که پس از [[مختار ثقفی|مختار‌بن‌ابی‌عبید ثقفی]] ظهور کردند.

این فرقه در زمان هشام‌بن‌عبدالملک و پس از شهادت زید‌بن‌علی‌بن حسین برخاستند و به وجه دیگر گفته‌‏اند که: ما همراه با امام معصوم و با شمشیر می جنگیم و چون امام معصوم در این عصر حضور ندارد، از این‌جهت تا آمدن وی اسلحه ما چوب است و با آن نبرد خواهیم کرد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق</ref> <ref>اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 181 با ویرایش اندک.</ref> <ref>خوارزمی ابو عبدالله، مفاتیح العلوم، ص 21.</ref> <ref>حسینی علوی ابوالمعالی، بیان الادیان، به تصحیح عباس اقبال آشتیانی، چاپ تهران، سال 1312 شمسی، ص 157</ref>

نقل از چرایی نام این فرقه به خشبیه متفاوت است. در برخی از نقل‌ها آمده است که خشبیه چون سلاحی جز خشب (چوب) نداشتند، از این جهت به آنان  خشبیه گفتند. اما ابن‌تیمیه در «منهاج‌السنة» نوشته است: چون زید را به دار آویختند، گروهی از پیروان او شب‌ها به دیدار چوبه دار می‏‌رفتند و از این جهت ایشان را «خشبیه» خوانده‌‏اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 181 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> در برخی دیگر از نقل‌ها آمده است که نام خشبیه برگرفته از کرسی چوبی‌ای است که منتسب به حضرت علی(ع) بوده و یاران مختار به‌دلیل تقدس، آن را با خود حمل می‌کردند. <ref>طبری محمد بن جریر، تاریخ طبری، چاپ بیروت، ج۶، ص۸۱</ref>

عده‌ای نیز گفته‌اند چون بیشتر اسلحه یاران مختار یا ابراهیم‌‌بن‌مالک از چوب (خَشَب) بوده، خشبیه نامیده شده‌اند. <ref>بلاذری احمد بن یحیی، انساب‌الاشراف، دمشق، نشر محمود فردوس عظم، سال ۱۹۹۷ـ۲۰۰۰ میلادی، ج۶، ص۵۷</ref> <ref>دینوری ابن قتیبه، المعارف، قاهره، نشر ثروت عکاشه، سال 1960 میلادی، ص 622 </ref> <ref>ابن رسته ابوعلی احمد بن عمر، الاعلاق النفیسة، لیدن، نشر دخویه، سال ۱۸۹۱ میلادی، ص 218</ref> <ref>مقدسی مطهربن طاهر، البدء و التاریخ، پاریس، نشر کلمان هوار، سال ۱۸۹۹ میلادی، ج۵، ص۱۳۳</ref>و باز گفته شده است که بعضی از علاقه‌مندان زید‌بن‌علی چوب‌ِ دار او را حفظ کردند <ref>حربی ابراهیم بن اسحاق، غریب‌الحدیث، نشر سلیمان‌ بن ابراهیم‌ بن محمدالعایب، بی‌جا، سال 1405 قمری و ۱۹۸۵ میلادی، ج ۲، ص۵۴۵</ref> و یا آن که چون زیدیان هنگام جنگ با چوب می‌جنگیدند، به خشبیه معروف شدند. <ref>حربی ابراهیم بن اسحاق، غریب‌الحدیث، نشر سلیمان‌ بن ابراهیم‌ بن محمدالعایب، بی‌جا، سال 1405 قمری و ۱۹۸۵ میلادی، ج ۲، ص۵۴</ref>

خشبیه معتقد به بَداء بودند. <ref>بغدادی عبدالقاهر، الفرق بین الفرق، قاهره، نشر کوثری، سال 1367 قمری و 1948 میلادی، ج۱، ص۳۴</ref><ref>حمیری نشوان‌ بن سعید، الحورالعین، تهران، نشر کمال مصطفی، سال 1972 میلادی، ج۱، ص۲۷۴</ref>این فرقه به خون‌خواهی امام حسین ‌علیه‌السلام، در جنگ‌ها شعار یالثارات‌ الحسین سر می‌دادند. <ref>طبری محمد بن جریر، تاریخ طبری، بیروت، ج۶، ص۷۶.</ref>

به‌طوری‌ که ابن‌عبد ربّه به‌دلیل سردادن این شعار، یاران ابراهیم‌بن‌مالک‌اشتر را حسینیه (نام دیگر خشبیه) نامیده است. <ref>طبری محمد بن جریر، تاریخ طبری، چاپ بیروت، ج۲، ص۲۴۹.</ref>

خشبیه در سال ۶۷ هجری قمری در زمان حمله مصعب‌بن‌زبیر به کوفه، در حالی‌که حدود ۶۰۰۰ یا ۷۰۰۰ نفر بودند در محاصره نیروهای مصعب قرار گرفتند و ابتدا مصعب به آنان امان داد تا تسلیم شوند و هنگامی که تسلیم شدند، همه آن ‌ها را به قتل رساند. <ref>طبری محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج ۶، ص۹۳، ۱۱۶</ref>

پس از قتل مختار، ۲۰۰۰ نفر از یاران وی (بازماندگان خشبیان) در نَصیبَین به عبدالملک بن‌مروان پیوستند. <ref>مسعودی، مروج الذهب، چاپ بیروت، ج ۳، ص۳۰۷</ref>حسن‌‌بن‌محمد بن‌حنفیه بعد از کشته شدن مختار، به میان گروهی از خشبیان نصیبین رفت و ریاست آنان را به‌عهده گرفت. مسلم‌‌بن‌اسیر (از یاران عبدالله‌‌بن‌زبیر) از موصل به جنگ آنان رفت و پس از شکست دادن آنان، حسن را دستگیر کرد و نزد عبدالله‌بن‌زبیر فرستاد. <ref>ذهبی محمد بن احمد، حوادث و وفیات، سال 1418 هجری قمری، ص 334</ref> پس از این واقعه، مُهَلَّب‌‌بن ابی‌‌صُفْرَه که مدتی از یاران عبدالله‌بن‌زبیر بود و سپس از سرداران اموی گردید، با خشبیان نصیبین -که تحت فرماندهی أبو قارب یزید‌بن أبی‌‌صَخْر بودند- جنگید و آنان را شکست داد.<ref>اصفهانی ابوالفرج، الاغانی، ج۶، ص۵۰، ج۷، ص۷۷</ref> بعدها یاران مختار و قائلان به امامت محمد‌بن‌حنفیه، کیسانیه نامیده شدند.<ref>مسعودی مروج الذهب، چاپ بیروت، ج۳، ص۲۷۶</ref>