قیام 19 دی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''روز نوزدهم دی ماه'''، یادآور حماسه بزرگ و با شکوهی است که برگ دیگری از کتاب زرین [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] را رقم زد. 19 دی سالروز قیام خونین مردم [[قم]] است؛ همان روزی که در تاریکی استبداد و ستم، دل‌ها را به سوی روشنایی متوجه ساخت و روند انقلاب را به گونه‌ای شکل داد که طومار دو هزار و پانصد ساله نظام شاهنشاهی در مدت‌زمان کوتاهی در هم پیچیده شود. این نوشتار به بیان حوادث و وقایع آن روز می‌پردازد.  

شهر مقدس [[قم]] در تاریخ انقلاب همواره به‌عنوان پایگاه اصلی و سازمان‌دهندۀ قیام و مبارزه علیه نظام ستم شاهی به‌شمار می‌رفته است. وجود [[حوزه علمیه قم]] و روحانیت متمرکز در این شهر نیز در این مهم تاثیر بسزایی داشته است. آغاز مبارزه و شکل‌گیری آن و نیز رهبری مردم توسط [[امام خمینی (ره)]] در همین شهر صورت پذیرفت. پس از [[قیام ۱۵ خرداد|قیام 15 خرداد]] سال 1342 خورشیدی، نام قم، به‌عنوان مرکز اصلی و هدایت کنندۀ مبارزات بر سر زبان‌ها افتاد و پس از چهارده سال، قیام 19 دی سال 1356 خورشیدی، که آن را '''«جرقه انقلاب»''' نیز نامیده‌اند بار دیگر موجب قیامی همگانی و مبارزاتی گسترده شد<ref>ر. ک: هفته نامه نوزده دی، ویژه‌نامه 18/10/79 و حماسه نوزده دی، ص 23.</ref>.

در روز هفدهم دی ماه سال 1356 خورشیدی، مقاله‌ای با عنوان '''«استعمار سرخ و سیاه»'''، درج گردید. نویسنده این مقاله، که در سالروز کشف [[حجاب]] به چاپ رسید، به  [[امام خمینی (ره)]] اهانت کرده بود. با این که برای اولین بار نبود که عوامل رژیم شاهنشاهی به حضرت امام اهانت می‌کردند و این بار حتی اهانت به طور صریح صورت نگرفته بود، اما جرقه‌ای در شهر مقدس [[قم]] زده شد که به قیامی خونین و تاریخ‌ساز مبدل گردید. این مقاله احساسات و عواطف مردم را نسبت به رهبر و مقتدایشان - که در تبعید به سر می‌برد - برانگیخت و خشم و انزجار عمومی از نظام را به همراه داشت<ref>ر. ک: هفته‌نامه نوزده دی ویژه‌نامه، 18/10/79.</ref>.

از عواملی که در شکل‌گیری '''«قیام 19 دی'''» و تسریع شکل‌گیری [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] نقش مهمی داشت، [[شهادت]] فرزند گرانقدر [[امام خمینی (ره)]] بود. شهادت [[سید مصطفی خمینی]] موجی از انزجار و نفرت را نسبت به رژیم طاغوت در بین مردم برانگیخت ؛ چرا که آن را اقدامی از سوی نظام و به دستور شاه می‌دانستند. به همین دلیل مجالس گرامی داشت [[سید مصطفی خمینی|حاج آقا مصطفی]] به صحنه‌های مبارزه علیه نظام و حمایت از امام تبدیل می‌شد. در همین محافل بود که مردم به پاس مجاهدت‌ها و رنج‌هایی که رهبرشان متحمل گردیده بود، به او لقب '''«امام»''' دادند. پیام‌ها و سخنان امام در آن ایام شعله‌های انقلاب را فروزان‌تر و مردم را بیدارتر نمود. نظام که از روی آوردن همه‌جانبه مردم به رهبرشان خشمگین شده بود در اقدامی عجولانه، با چاپ مقاله‌ای توهین‌آمیز شخصیت حضرت امام را زیر سؤال برد. این اقدام تاوان سختی برای نظام به همراه داشت و به قیام بزرگی علیه حکومت جور انجامید<ref>ر. ک: حماسه نوزده دی، ص 16.</ref>.

نویسندۀ مقالۀ اهانت‌آمیز '''«ارتجاع سرخ و سیاه»''' در روزنامه اطلاعات که خشم و انزجار عمومی مردم را بر انگیخت شخصی به نام ''احمد رشیدی مطلق'' معرفی شده بود. دربارۀ وی حرف‌های بسیاری شنیده شده است. ولی آنچه از اسناد و مدارک و اعترافات کارگزاران نظام پلید [[رژیم پهلوی|پهلوی]] بر می‌آید، این است که شاه در چاپ آن نقش اساسی داشته است. محافل مطبوعاتی آن را به ''داریوش همایون''، وزیر اطلاعات وقت نسبت می‌دهند. وی در خاطرات خود می‌گوید: «مقاله از وزارت دربار سرچشمه می‌گرفت. این مطلب که شاه روایت اولیه مقاله را نپسندید و گفت باید تندتر بشود، درست است».

اولین حرکت اعتراض آمیزدر برابر انتشار مقالۀ موهن در روزنامه اطلاعات، توسط روحانیت و مردم قم، فردای انتشار آن یعنی روز هیجدهم دی ماه شکل گرفت. در این روز دروس [[حوزه علمیه قم|حوزه قم]] تعطیل شد و [[مراجع تقلید|مراجع]] نیز درس خود را تعطیل کردند. پس از آن بازار قم هم به حوزه ملحق گردید و مردم به همراه علما و روحانیان به منزل مراجع می‌رفتند و آمادگی خود را برای اقدام علیه این حرمت شکنی اعلام می‌نمودند. مراجع هم با سخنان خود، ضمن آرام ساختن مردم و روحانیت و تسلی دادن به آنها، علاوه برمحکوم ساختن نظام سلطه در این اقدام توهین‌آمیز بر ادامه مبارزه و اعتراض‌ها تاکید نمودند.

مردم و علما صبح روز هجدهم دی ماه به سمت منزل [[سیدمحمدرضا گلپایگانی|آیت‌الله گلپایگانی (ره)]] حرکت کردند. خیلی زود محوطه درونی و بیرونی منزل ایشان از جمعیت پر شد. ایشان با چهره‌ای غمگین و افسرده وارد می‌شوند. پس از این که ایشان آیۀ استرجاع:{{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ|سوره = بقره|آیه = 156}} را می‌خواند بغض مردم می‌ترکد و صدای گریه از هر سو بلند می‌شود. [[سیدمحمدرضا گلپایگانی|آیت‌الله گلپایگانی (ره)]] ادامه می‌دهند: «ما هم از وارد شدن این ضایعۀ بزرگ بر جامعه روحانیت و بر [[فقه]] و [[اجتهاد]] خبردار شدیم. اینها اشتباه می‌کنند ؛ اینها فکر نکنند، ما دیگر سکوت کرده‌ایم و چیزی نخواهیم گفت و دست بر می‌داریم. اینها باید بدانند که اگر سر نیزه را حتی به زیر گلوی ما بگذارند، ما حرفمان را می‌زنیم».

صبح روز نوزدهم دی ماه 1356 برابر با بیست و نهم محرم 1398 ق، با تعطیل شدن بازار قم در حمایت از حوزه و محکوم کردن اقدام نظام و نیز ادامه تعطیلی دروس حوزه، جمعیت زیادی در [[مسجد اعظم (قم)|مسجد اعظم]] گرد آمدند. رفتن به منازل [[مراجع تقلید|مراجع]] پی‌گرفته شد و به ترتیب آقایان [[میرزا هاشم آملی|آیت‌الله میرزا هاشم آملی]]، [[سید محمد حسین طباطبایی|علامه طباطبایی]]، [[حسین وحید خراسانی|آیت‌الله وحید خراسانی]] و [[آیت‌الله مکارم شیرازی]] برای مردم سخنرانی و از [[امام خمینی (ره)]] حمایت نمودند.

در عصر روز نوزدهم دی ماه 56 [[حسین نوری همدانی|آیت‌الله نوری همدانی]] سخنرانی کردند. مردم پس از سخنان ایشان آرام و بی سر و صدا به طرف منزل [[علی مشکینی|آیت‌الله مشکینی]] به راه افتادند. جمعیتی بیش از ده هزار نفر که در آن ایام خفقان و اضطراب جمعیت بسیار زیادی بود، با عزمی راسخ و اراده‌ای پولادین بر آن بودند تا قدرت پوشالی نظام شاهنشاهی را در زیر گام‌های استوارشان خرد کنند. مردم به توصیۀ [[مراجع تقلید|مراجع]]، آرام راهپیمایی می‌کردند. بعدها سخنرانان مذهبی از این سکوت بهره برده، رژیم را آماج حملات خود قرار دادند که چرا به روی مردمی که حتی شعار نمی‌دانند آتش گشود.

ساعت حدود 16:30 عصر نوزده دی، مأموران شهربانی و [[ساواک]] که در یکی از میادین [[قم]] راه مردم را سد کرده بودند به دنبال یک برنامۀ ساختگی، با شکستن شیشه بانک به سوی مردم بی‌دفاع که حتی شعار هم نمی‌دانند، آتش گشودند. مردم نیز که ترسی به دل نداشتند با چوب و پرتاب سنگ، در برابر تیر و گلوله شجاعانه مقاومت کردند. با مشاهده اولین [[شهید]]، خشم و نفرت مردم نسبت به نظام بیش از پیش شد و ترس و وحشت از دل‌ها رخت بر بست. جمعیت با شعار '''«اللّه اکبر»''' و '''«لا اله الا اللّه»''' و با در دست داشتن سنگ و چوب به سوی عمّال شاه سرازیر شد و درگیری به اوج خود رسید.

در مورد مجروحان و شهدای '''قیام 19 دی''' آمار دقیقی در دست نیست. آن‌گونه که از گفته‌ها و نوشته‌های شاهدان عینی برداشت می‌شود خیلی از مجروحان از ترس [[ساواک]] به بیمارستان مراجعه نکرده بودند؛ زیرا در آن زمان، ساواک، افراد زخمی تظاهرات را با زنجیر به تخت بیمارستان می‌بست تا پس از بهبودی آنها را به ساواک منتقل نمایند. در مورد شهدا نیز غیر از چند نفر که به طور یقین در آن روز به [[شهادت]] رسیده‌اند سخن از [[شهید]] دیگری به میان نیامده است. البته احتمال این که خانواده شماری از شهدا از ترس ساواک شهدای خود را مخفیانه به خاک سپرده باشند، ضعیف نیست. به هر تقدیر شمار مجروحان بسیار زیاد بود، اما تنها نام پنج شهید به ثبت رسیده است که سه تن از آنان طلبه، یک نفر جوان و دیگری نوجوانی سیزده ساله است.

ویژگی خاص '''قیام 19 دی'''  شرکت و همکاری همۀ اقشار مردم بود. این قیام نیز همچون همیشه با رهبری روحانیت شکل گرفت، اما اگر حمایت و پیوستن مردم به روحانیت نبود، به پیروزی نمی‌رسید. پس از این که علما دروس حوزه را تعطیل کردند، اقشار مختلف مردم نیز به آنان پیوستند. بازاریان با تعطیل کردن بازار قم، نقش عمده‌ای در اعتراض به اقدامات نظام داشتند. مردم نیز پیرو جوان وارد صحنه مبارزه شدند و در حمایت از [[امام خمینی(ره)]] و روحانیت با علما و طلاب همراهی کردند.

در خودِ حادثۀ نوزدهم دی هم درس‌هایی هست. بنده غالباً به بعضی از این حوادث، در این صحبت‌هایی که با مردم عزیز [[قم]] داشتم، یک اشاره‌ای کرده‌ام اما اگر کسی یک نگاه جامع بکند به این حادثه، [می‌فهمد] حادثۀ خیلی عجیبی است؛ این حادثه متضمن درس‌هایی است. قضیه این‌جوری شروع می‌شود؛ یک مقالۀ سخیفی به دستور خود دربار؛ یعنی به دستور آن بالابالایی‌های رژیم طاغوت ــ کار این وسطی‌ها و این پایینی‌ها نبود؛ از آن بالا ــ علیه [[امام خمینی (ره)|امام]] و متضمن اهانت به امام بزرگوار، که تبعید بود و در [[نجف]] بود، و تازه هم فرزندش به [[شهادت]] رسیده بود،  چاپ می‌شود. مردم همدردی کردند با امام بزرگوار به‌ خاطر درگذشت این فرزند محترم و معزّز ــ [[سید مصطفی خمینی|حاج آقا مصطفی]] واقعاً آدم برجسته‌ای بود ــ اینها دیدند باید یک کاری بکنند، [ولی] بی‌عقلی کردند، به دست خودشان برای خودشان مشکل درست کردند و آمدند این مقاله را منتشر کردند.{{متن قرآن|فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا|سوره = حشر|آیه = 2}}؛ از جایی که گمان نمی‌کردند، سیلی را خوردند. خب حالا مقاله منتشر شد. معمولاً حدود ساعت دو بعدازظهر این روزنامه چاپ می‌شد.‌ تا از [[تهران]] برسد به [[قم]]، مثلاً‌ دو ساعت هم طول می‌کشید. این مالِ کِی است؟ روز هفدهم دی. به مجرد اینکه این روزنامه رسید به قم و مردم نگاه کردند دیدند یک چنین چیزی است، یک عده بیرون آمدند؛ یعنی شروع قضیه از هفدهم دی است. سریع عکس‌العمل نشان دادند، آمدند بیرون در خیابان، تعدادی از شماره‌های این روزنامه را گرفتند آتش زدند، اظهار نفرت کردند؛ این روزِ هفدهم است. صبح هجدهم نوبت طلبه‌هاست؛ درس و بحث را تعطیل کردند، آمدند در خیابان به صورت دسته‌جمعی به طرف منزل [[مراجع تقلید|مراجع]] [حرکت کردند]؛ تا شب حرکت طلاب طول کشید و بارها در این یک روز، درگیری و برخورد با نظامی‌های رژیم و مأمورین رژیم رخ داد. روز نوزدهم دی که روز اصلی حادثه است، مردم وارد میدان شدند؛ جوان‌ها آمدند، بازاری‌ها آمدند، مردم عادی آمدند، همه آمدند. دستگاه طاغوت برای سرکوب مردم همیشه آماده بود؛ آنها هم وارد میدان شدند، یک تعدادی را [[شهید]] کردند، تعداد زیادی را زخمی کردند، عدّه‌ای را کتک زدند، بالاخره حادثه آن روز با شهید شدن و مانند اینها تمام شد، اما [در واقع] تمام نشد، شروع شد؛ این شروع بود<ref>بخشی از بیانات رهبری با اقشار مردم قم در 19 دی‌ماه 1401 شمسی.</ref>.

'''«قیام 19 دی»''' با مظلومیت شهدا و حرکت روحانیت و مردم به بار نشست و حرکت‌ساز شد. پیام حضرت امام روح تازه‌ای در کالبد مجروح ملت دمید و انقلاب آهنگ و شتاب تازه‌ای به خود گرفت. مبارزه علیه رژیم طاغوت شکل همه‌جانبه‌ای پیدا کرد و خون تازه‌ای در رگ نهضت جوشیدن گرفت. به دنبال '''«قیام 19 دی»،''' نهضت به شهرهای دیگر کشیده شد و حماسۀ چهلم‌ها شکل گرفت. تبریز، یزد، جهرم، [[تهران]]، [[مشهد]] و شهرهای دیگر کشور شاهد قیام‌هایی خونین در گرامی داشت شهدا بودند. ابتدا تبریز در چهلم شهدای [[قم]] به خاک و خون کشیده شد و پس از آن شهرهای دیگر به همین ترتیب شاهد حماسه‌هایی جاوید بودند. حماسه چهلم‌ها نهضت را به ثمر رساند و با بازگشت [[امام خمینی (ره)]]، به پیروزی [[انقلاب اسلامی]] انجامید. 19 دی نقطه عطفی در نهضت اسلامی مردم به رهبری امام بود که مشعل انقلاب را شعله‌ور ساخت و پیروزی علیه حکومت طاغوت را به ارمغان آورد.

نظام شاهنشاهی تا پیش از قیام مردم در 19 دی، مسئله مبارزه و خشم و نفرت مردم از حکومت طاغوت را جدی تلقی نمی‌کرد. فراگیر شدن نهضت و قیام‌های پی در پی، پایه‌های کاخ و بیداد ستم شاهی را به لرزه در آورد و نظام دریافت که در معرض خطر جدی نابودی قرار دارد. لذا تمام توان خود را برای سرکوب مبارزات و قیام‌ها به کار گرفت. اما در این کار توفیقی به دست نیاورد؛ چرا که خون شهدا و روحی که امام در ملت دمید کار خود را کرده بود و هیچ سدی نمی توانست سیل خروشان نهضت را تاب بیاورد. نظام با تمام قدرت به میدان آمد و روحانیت و مردم نیز به رهبری امام و با [[توکل]] به خدای متعال، به مقابله با حکومت پرداختند<ref>ر. ک: حماسه نوزده دی، مقدمه.</ref>.

امروز نسل جدید رسالت و وظیفه‌ای بس سنگین و مهم بر دوش دارد. این نسل علاوه بر درک دوران مبارزه و [[جهاد]] علیه طاغوت، آفرینندۀ زیباترین جلوه‌های ایثار و فداکاری در هشت سال [[دفاع مقدس]] بوده و علاوه بر آن مدیریت و گردش امور اجرایی نظام را از آغازین روزهای پیدایش حکومت اسلامی بر عهده داشته است. انتقال روحیه و انگیزه‌های مبارزاتی و اعتقادی که باعث آفرینش قیام 19 دی و پیروزی انقلاب گردید، به نسل امروز و جوانان نسل سوم، اصلی‌ترین و مهم‌ترین وظیفۀ نسل 19 دی می‌باشد. بی‌شک بقای آیندۀ نظام اسلامی در گرو انتقال تاریخ پر شکوه گذشته انقلاب به نسل آینده است<ref>هفته‌نامه نوزده دی، 18/10/79.</ref>.

نوزده دی ماه در میان روزهای انقلاب همچون خورشیدی در آسمان نیلگون می‌درخشد؛ خورشیدی که در فصل سرما نهضت را گرمایی دوباره بخشید و امید به فتح را در دل‌ها زنده کرد. نوزدهم دی ماه جاری شدن آیه {{متن قرآن|إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُبِينًا|سوره = فتح|آیه = 1}} بر لب‌های تفتیده انقلاب بود. '''«قیام 19 دی»'''، در [[محرم الحرام|ماه محرم]]، ماه پیروزی خون بر شمشیر، مژده فتح دیگری را برای [[اسلام]] به ارمغان آورد. درخت سرخ انقلاب جوانه زد و شکوفه‌های استقلال و آزادی سبز شد تا در بهمن 57 به بار بنشیند. یاد شهدای مظلوم و گلگون‌کفن '''«قیام 19 دی»''' و تمامی شهدای اسلام و انقلاب را گرامی می‌داریم و خالصانه‌ترین درودها را به روان پاکشان تقدیم می‌کنیم.