جبل عامل: تفاوت میان نسخه‌ها

جبل عامل (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۴ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۳

۲۰ بایت اضافه‌شده ، ‏۴ اکتبر ۲۰۲۳

←‏جبل عامل سرزمین شیعیان

Hoosinrasooli

confirmed، مدیران

۳۳٬۱۹۷

ویرایش

@@ خط ۴۸: / خط ۴۸: @@
 == جبل عامل سرزمین شیعیان ==
-جبل عامل به دلایل گوناگون سرزمین مقدّس به شمار می‌رود، از جمله به سبب وجود مزارات بسیاری از پیامبران، اولیا و بزرگانی چون [[یوشع بن نون]] وصی [[حضرت موسی]] و [[حزقیل پیامبر]]<ref> محسن امین، ۱۴۰۳ ب، ص ۱۷۸ـ۱۸۰</ref>؛ تردد [[حضرت عیسی]] در بخش‌های مختلف آن<ref>انجیل یوحنا، ۴: ۴۳ـ۴۷؛ انجیل متی، ۲۸: ۱۰، ۱۶</ref>؛ و روایتی از [[پیامبر اکرم(ص)|پیامبر اکرم (صلی الله علیه)]] که الجلیل را جزو کوه‌های مقدّس شمرده است<ref> ابن شداد، ج ۲، قسم ۲، ص ۳۷؛ نیز رجوع کنید به‌آل سلیمان، ص ۴۲ـ۴۳</ref>.
+جبل عامل به دلایل گوناگون سرزمین مقدّس به شمار می‌رود، از جمله به سبب وجود مزارات بسیاری از پیامبران، اولیا و بزرگانی چون [[یوشع بن نون]] وصی [[حضرت موسی]] و [[حزقیل پیامبر]]<ref> محسن امین، ۱۴۰۳ ب، ص ۱۷۸ـ۱۸۰</ref>؛ تردد [[حضرت عیسی]] در بخش‌های مختلف آن<ref>انجیل یوحنا، ۴: ۴۳ـ۴۷؛ انجیل متی، ۲۸: ۱۰، ۱۶</ref>؛ و روایتی از [[پیامبر اکرم(ص)|پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)]] که الجلیل را جزو کوه‌های مقدّس شمرده است<ref> ابن شداد، ج ۲، قسم ۲، ص ۳۷؛ نیز رجوع کنید به‌آل سلیمان، ص ۴۲ـ۴۳</ref>.
 جبل عامل سرزمین شیعیان شمرده می‌شود و اهالی آن پیش از دیگر شهر‌ها به تشیع گرویدند و این به زمان [[تبعید]] [[ابوذر غفاری]] (جُندب بن جُناده) به [[شام]] در سال ۲۴، در دوران خلافت [[عثمان بن عفان]] (حک: ۲۳ـ ۳۵)، باز می‌گردد. وقتی ابوذر به [[دمشق]] رسید، [[معاویة بن ابی سفیان|معاویه]] (حک: ۴۱ـ۶۰) که مخالفان خود را به منطقه ساحلی [[شام]] یا جبل عامل تبعید می‌کرد، او را مانند دیگر مخالفان به این منطقه فرستاد. ابوذر در این سرزمین به معرفی و بیان دیدگاه‌هایش درباره خلافت و مقام [[امام علی بن أبی‌طالب (ع)|امام علی (علیه السلام)]] پرداخت و همین امر باعث شد [[معاویه]] او را مجدداً به [[مدینه]] باز گرداند<ref>طبری، ج ۴، ص ۲۸۳؛ حرّعاملی، قسم ۱، ص ۱۳</ref>. برخی معتقدند که هنوز هم در دو روستای صَرفند و میس الجبل جایگاه‌هایی که ابوذر آراء و مطالب خود را بیان کرده است، وجود دارد و مردم آنها را [[زیارت]] می‌کنند<ref>بنوّت، ص ۳۲ـ۳۳؛ محسن امین، ۱۴۰۳ ب، ص ۸۳ ـ ۸۵ </ref>.