۲۱٬۶۸۰
ویرایش
طریقت رفاعیه: تفاوت میان نسخه‌ها
←پیامبر مکرم اسلام و توسل به ایشان
| خط ۸۳: | خط ۸۳: | ||
[[رفاعیه]] در اعتقادی نزدیک به شیعه باور به توسل و استغاثه به [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم)]] هستند. این طریقه بر این عقیده هستند که [[رفاعیه]] مانند [[شیعه]]، پیامبر را هدف غایی خلقت و اهل‌بیت آن حضرت و مشایخ رفاعیه را نور و امان اهل زمین می‌دانند. چنانکه در روایتی از [[جعفر بن محمد (صادق)]] چنین آمده است: «نحن أمانٌ لأِهل الارض کما أنّ النجوم أمانٌ لأهل السماء»<ref> شیخ صدوق، ''کمال‌الدین و تمام النعمة''؛ ؛ ج 1، ص 350.</ref>. البته در [[طریقت رفاعیه در مصر|طریقت رفاعیه]]، [[سید احمد رفاعی]] را نیز مانند خاندان پیامبر، مظهر انوار و خلق شده از نور می‌دانند<ref> الصیادی، أبي الهدى محمد بن الحسن، ''قلادة الجواهر''، ص 46.</ref>. | [[رفاعیه]] در اعتقادی نزدیک به شیعه باور به توسل و استغاثه به [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم)]] هستند. این طریقه بر این عقیده هستند که [[رفاعیه]] مانند [[شیعه]]، پیامبر را هدف غایی خلقت و اهل‌بیت آن حضرت و مشایخ رفاعیه را نور و امان اهل زمین می‌دانند. چنانکه در روایتی از [[جعفر بن محمد (صادق)]] چنین آمده است: «نحن أمانٌ لأِهل الارض کما أنّ النجوم أمانٌ لأهل السماء»<ref> شیخ صدوق، ''کمال‌الدین و تمام النعمة''؛ ؛ ج 1، ص 350.</ref>. البته در [[طریقت رفاعیه در مصر|طریقت رفاعیه]]، [[سید احمد رفاعی]] را نیز مانند خاندان پیامبر، مظهر انوار و خلق شده از نور می‌دانند<ref> الصیادی، أبي الهدى محمد بن الحسن، ''قلادة الجواهر''، ص 46.</ref>. | ||
بر خلاف ذهنیتی که ممکن است دربارۀ مشایخ بزرگ [[صوفیه]] وجود داشته باشد که این افراد به دور از هرگونه فعالیت سیاسی یا اجتماعی بودند و فقط سر درگریبان خود به عزلت و ذکر مشغول بودند، شواهد تاریخی نشان از آن دارد که برخی [[صوفیان]] به فکر جامعۀ خود نیز بودند و به تناسب موضوعی که پیش می‌آمد کنش و واکنش متناسبی نشان می‌دادند. در این نوشتار به نمونه‌هایی از این فعالیت‌ها اشاره می‌کنیم. | بر خلاف ذهنیتی که ممکن است دربارۀ مشایخ بزرگ [[صوفیه]] وجود داشته باشد که این افراد به دور از هرگونه فعالیت سیاسی یا اجتماعی بودند و فقط سر درگریبان خود به عزلت و ذکر مشغول بودند، شواهد تاریخی نشان از آن دارد که برخی [[صوفیان]] به فکر جامعۀ خود نیز بودند و به تناسب موضوعی که پیش می‌آمد کنش و واکنش متناسبی نشان می‌دادند. در این نوشتار به نمونه‌هایی از این فعالیت‌ها اشاره می‌کنیم. | ||