confirmed، مدیران
۳۷٬۳۵۲
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۳: | خط ۳: | ||
== آخرت در لغت == | == آخرت در لغت == | ||
واژه «آخِر» صیغه فاعل از ریشه «أخر» است که فعل آن فقط در بابهای تفعیل، تفعّل و استفعال استعمال شده و در صیغههای مجرد و مزید دیگر کاربرد ندارد. شاید «پسین» یا با اندکی مسامحه، «پایان» معادل مناسبی برای این واژه در فارسی باشد. این کلمه معمولاً در مقابل «اول» استعمال میشود؛ مثل {{متن قرآن |هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ |سوره = حدید(۵۷) |آیه = ۳}}. | * واژه «آخِر» صیغه فاعل از ریشه «أخر» است که فعل آن فقط در بابهای تفعیل، تفعّل و استفعال استعمال شده و در صیغههای مجرد و مزید دیگر کاربرد ندارد. شاید «پسین» یا با اندکی مسامحه، «پایان» معادل مناسبی برای این واژه در فارسی باشد. این کلمه معمولاً در مقابل «اول» استعمال میشود؛ مثل {{متن قرآن |هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ |سوره = حدید(۵۷) |آیه = ۳}}. | ||
* این دو کلمه متضایف هستند؛ یعنی بین دو امر که تقدم و تأخری نسبت به هم دارند، یکی اول، و دیگری آخر است؛ یکی پیشین است، و دیگری پسین. استعمال واژه «آخرة» با تاء تأنیث هم بر اساس این قاعده در ادبیات عربی است که گاهی بر اثر کثرت استعمال، موصوف مؤنث بعضی صفات حذف میشود؛ مثل «حسنة»، «سیئة» و «خطیئة». «حسنة» در اصل «الخصلة الحسنة» بوده که کلمه «الخصلة» تدریجا حذف شده و صفت «حسنة» باقی مانده است. | |||
این دو کلمه متضایف هستند؛ یعنی بین دو امر که تقدم و تأخری نسبت به هم دارند، یکی اول، و دیگری آخر است؛ یکی پیشین است، و دیگری پسین. استعمال واژه «آخرة» با تاء تأنیث هم بر اساس این قاعده در ادبیات عربی است که گاهی بر اثر کثرت استعمال، موصوف مؤنث بعضی صفات حذف میشود؛ مثل «حسنة»، «سیئة» و «خطیئة». «حسنة» در اصل «الخصلة الحسنة» بوده که کلمه «الخصلة» تدریجا حذف شده و صفت «حسنة» باقی مانده است. | * در [[قرآن]] نیز این کلمه به کار رفته است مثل: {{متن قرآن |مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِّنْهَا |سوره = نمل(۲۷) |آیه = ۸۹}}. «آخرة» هم مکرراً در [[قرآن کریم]] به عنوان صفت کلمات مؤنث ذکر شده که از آنها میتوان فهمید در سایر موارد نیز این واژه صفت موصوف مونثی بوده و تدریجاً موصوفش فراموش شده و صفت به جای آن نشسته است؛ مثل {{متن قرآن|الدَّارَ الْآخِرَةَ |سوره = قصص(۲۸) |آیه = ۷۷}}. و {{متن قرآن|النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ |سوره = عنکبوت(۲۹) |آیه = ۲۰}}». از معنای لغوی «آخرة» و استعمالات قرآنی آن که گاهی در مقابل «دنیا»، و گاهی نیز در مقابل «اولی» به کار رفته، میتوان فهمید ما دو زندگی داریم: {{متن قرآن |إِنَ لَنا لَلْآخِرَةَ وَ الْأُولی |سوره = لیل(۹۲) |آیه = ۱۳}}؛ زندگی پیشین که در این دنیا و نزدیک است؛ و زندگی پسین که در عالم دیگر و دور است. | ||
در [[قرآن]] نیز این کلمه به کار رفته است مثل: {{متن قرآن |مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِّنْهَا |سوره = نمل(۲۷) |آیه = ۸۹}}. «آخرة» هم مکرراً در [[قرآن کریم]] به عنوان صفت کلمات مؤنث ذکر شده که از آنها میتوان فهمید در سایر موارد نیز این واژه صفت موصوف مونثی بوده و تدریجاً موصوفش فراموش شده و صفت به جای آن نشسته است؛ مثل {{متن قرآن|الدَّارَ الْآخِرَةَ |سوره = قصص(۲۸) |آیه = ۷۷}}. و {{متن قرآن|النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ |سوره = عنکبوت(۲۹) |آیه = ۲۰}}». از معنای لغوی «آخرة» و استعمالات قرآنی آن که گاهی در مقابل «دنیا»، و گاهی نیز در مقابل «اولی» به کار رفته، میتوان فهمید ما دو زندگی داریم: {{متن قرآن |إِنَ لَنا لَلْآخِرَةَ وَ الْأُولی |سوره = لیل(۹۲) |آیه = ۱۳}}؛ زندگی پیشین که در این دنیا و نزدیک است؛ و زندگی پسین که در عالم دیگر و دور است. | |||
== واژه آخرت == | == واژه آخرت == |