۸۸٬۰۰۹
ویرایش
جناحیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
=== نظر عبدالقادر بغدادی === | === نظر عبدالقادر بغدادی === | ||
عبدالقادر بغدادی معتقد بود که وقتی مُغیریه (پیروان مغیرة‌بن‌‌سعید از [[غلات|غالیان]] قرن دوم) از وی تبرّی جستند و در طلب امام از [[کوفه]] به [[مدینه|مدینه]] رفتند، در آنجا با عبداللّه‌‌بن‌‌معاویه برخورد کردند. عبداللّه با این ادعا که بعد از [[علی بن ابی‌طالب|علی (علیه‌السّلام)]]، کسانی که از نسل او هستند، باید [[امامت]] را بر عهده بگیرند، آنان را به‌سوی خود دعوت کرد، آنان نیز با او [[بیعت|بیعت]] کردند و به‌‌کوفه بازگشتند<ref>عبدالقاهر بن‌‌طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ج۱، ص ۲۴۵ـ۲۴۶، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت، دارالمعرفة، بی‌تا</ref>. | |||
=== نظر نوبختی و سعد بن عبدالله === | === نظر نوبختی و سعد بن عبدالله === | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
== اعتقادات == | == اعتقادات == | ||
جناحیه عبدالله‌بن‌معاویه را امام می‌دانستند و معتقد بودند که علم چون علف در دل او می‌روید و او را خدا و مظهر رسول‌الله می‌دانستند و از [[اباحیه]] به‌شمار می‌رفتند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص</ref> <ref>خطط مقریزی، ج 4، ص 176.</ref>. آنان همچنین به حلول و [[تناسخ]] معتقد بودند و می‌گفتند [[روح|ارواح]] از بدنی به بدنی دیگر منتقل می‌شوند. | جناحیه عبدالله‌بن‌معاویه را امام می‌دانستند و معتقد بودند که علم چون علف در دل او می‌روید و او را خدا و مظهر رسول‌الله می‌دانستند و از [[اباحیه]] به‌شمار می‌رفتند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص</ref> <ref>خطط مقریزی، ج 4، ص 176.</ref>. آنان همچنین به حلول و [[تناسخ]] معتقد بودند و می‌گفتند [[روح|ارواح]] از بدنی به بدنی دیگر منتقل می‌شوند. | ||
به باور آنان، روح‌خدا در [[حضرت آدم|آدم]] حلول کرد و از او به دیگر [[پیامبران|پیامبران]] رسید تا به [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|حضرت رسول ( | به باور آنان، روح‌خدا در [[حضرت آدم|آدم]] حلول کرد و از او به دیگر [[پیامبران|پیامبران]] رسید تا به [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|حضرت رسول (صلّی‌الله علیه وآله)]]، سپس در علی و فرزندانش [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین]] (علیهم‌السّلام) و [[محمد بن حنفیه|محمد‌بن‌‌حنفیه]] و از محمد‌بن‌‌حنفیه در فرزندش ابوهاشم و از او در عبداللّه‌‌بن‌‌معاویه حلول کرد<ref>سعد‌بن‌‌عبداللّه اشعری، المقالات و الفرق، ج۱، ص ۴۲، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.</ref><ref> عبدالقاهر بن‌‌طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ج۱، ص ۲۵۵، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا</ref><ref> محمد بن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۲۴۴، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۸ـ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت) بی‌تا).</ref><ref>نشوان بن سعید حمیری، الحورالعین، ج۱، ص ۱۶۱، چاپ کمال مصطفی، چاپ افست تهران ۱۹۷۲.</ref>. | ||
همچنین معتقد بودند که ارواح یاران [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر ( | همچنین معتقد بودند که ارواح یاران [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله)]] در بدن ایشان جای گرفته است و ازاین‌رو نام آنها را بر خویش می‌نهادند<ref>سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص ۴۸ | ||
</ref> | </ref><ref>نوبختی، فرق الشیعة، ص 39</ref>. بر همین اساس، اعتقاد به فنا‌ناپذیری جهان، نفی [[معاد]] و [[بهشت]] و [[جهنم|دوزخ]] اخروی و منحصر دانستن [[ثواب|ثواب]] و عقاب به زندگی دنیوی، از اعتقادات ایشان شمرده شده است. موسس این فرقه نیز ادعای [[نبوت|نبوت]] و در عین حال الوهیت می‌کرد<ref>حمد بن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۲۴۴، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۸ـ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت) بی‌تا).</ref>. | ||
جناحیه درباره [[آخرت]] معتقد بودند که آخرت همان آسمان است و کسانی که عمل‌‌صالح انجام داده‌اند، به آسمان می‌روند و زمین نیز برای بدکاران جای عذاب خواهد بود<ref>سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص ۴۱، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.</ref> | جناحیه درباره [[آخرت]] معتقد بودند که آخرت همان آسمان است و کسانی که عمل‌‌صالح انجام داده‌اند، به آسمان می‌روند و زمین نیز برای بدکاران جای عذاب خواهد بود<ref>سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص ۴۱، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.</ref><ref>علی بن اسماعیل اشعری، کتاب مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلّین، ج۱، ص ۶، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰.</ref><ref>عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ج۱، ص ۲۴۶، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا</ref><ref>محمدبن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۲۴۴ـ۲۴۵، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۸ـ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت) بی‌تا).</ref><ref>نشوان بن سعید حمیری، الحورالعین، ج۱، ص ۱۶۱، چاپ کمال مصطفی، چاپ افست تهران ۱۹۷۲.</ref>. | ||
<ref>علی بن اسماعیل اشعری، کتاب مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلّین، ج۱، ص ۶، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰.</ref> | |||
<ref>عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ج۱، ص ۲۴۶، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا</ref> | |||
<ref>محمدبن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص ۲۴۴ـ۲۴۵، چاپ احمد فهمی محمد، قاهره ۱۳۶۷ـ ۱۳۶۸/ ۱۹۴۸ـ۱۹۴۹، چاپ افست بیروت) بی‌تا).</ref> <ref>نشوان بن سعید حمیری، الحورالعین، ج۱، ص ۱۶۱، چاپ کمال مصطفی، چاپ افست تهران ۱۹۷۲.</ref>. | |||
همچنین معتقد بودند که با تأویل آیه: {{متن قرآن |لَیسَ عَلَی‌الَّذینَ امَنُوا و عَمِلُوا الصّالِحاتِ جُناحٌ فیما طَعِمُوا |سوره = مائده |آیه = 93 }} محرماتی چون گوشتِ مردار، خوردن [[شراب|شراب]]، انجام [[زنا]] و [[لواط|لواط]]، [[حلال|حلال]] است و آیه مذکور را ناسخ آیه سوم [[سوره مائده|سوره مائده]] می‌دانستند<ref>سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص۴۱، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.</ref> | همچنین معتقد بودند که با تأویل آیه: {{متن قرآن |لَیسَ عَلَی‌الَّذینَ امَنُوا و عَمِلُوا الصّالِحاتِ جُناحٌ فیما طَعِمُوا |سوره = مائده |آیه = 93 }} محرماتی چون گوشتِ مردار، خوردن [[شراب|شراب]]، انجام [[زنا]] و [[لواط|لواط]]، [[حلال|حلال]] است و آیه مذکور را ناسخ آیه سوم [[سوره مائده|سوره مائده]] می‌دانستند<ref>سعد بن عبداللّه اشعری، کتاب المقالات‌و الفرق، ج۱، ص۴۱، چاپ محمدجواد مشکور، تهران ۱۳۶۱ ش.</ref><ref>عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ص، ۲۴۶، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا</ref><ref>نشوان بن سعید حمیری، الحورالعین، ج۱، ص۱۶۱، چاپ کمال مصطفی، چاپ افست تهران ۱۹۷۲. | ||
</ref>. | </ref>. | ||
جناحیه قایل به وجوب [[عبادت|عبادات]] نبودند، بلکه برای عبادات و محرمات مصادیقی ذکر کردند مثلا گفتند که عباداتی چون [[نماز]]، [[روزه]] و [[حج|حجّ]] همان اشخاصی هستند که دوستی آنها [[واجب]] است و آن افراد [[اهل بیت|اهل‌بیت ( | جناحیه قایل به وجوب [[عبادت|عبادات]] نبودند، بلکه برای عبادات و محرمات مصادیقی ذکر کردند مثلا گفتند که عباداتی چون [[نماز]]، [[روزه]] و [[حج|حجّ]] همان اشخاصی هستند که دوستی آنها [[واجب]] است و آن افراد [[اهل بیت|اهل‌بیت (علیه‌السّلام)]] هستند و مقصود از محرمات در [[قرآن]]، کنایه از قومی است که کینه و نفرت از آنان [[واجب]] است<ref>عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، الفرق بین‌الفرق، ص، ۲۴۶ ،چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفة،) بی‌تا</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||