اخنسیه: تفاوت میان نسخه‌ها

اخنس در لغت به معنای متعددی آمده است. به عنوان مثال، خنس یعنی کنار رفتن، واپس ماندن<ref> سید علی اکبر قرشی، ''قاموس قرآن''، تهران، انتشارات دارالکتب الاسلامیة، سال 1371 ش، چ ششم،  ج۲، ص۳۰۸.</ref> و یا کسی که دارای بینی کج بوده و سر بینی او بلند باشد.<ref>رضا مهیار، ''فرهنگ ابجدی عربی –فارسی''، ص۳۲.</ref>.

اخنس در آغاز کار در موالات (مهربانی) با کودکان با «ثعالبه» هم داستان بود. سپس از آنان روی گردانید و گفت بر ماست که درباره همه کسانی که در «دار تقیه» هستند، درنگ کرده بازایستیم آنگاه به دوست گرفتن یا کافر شمردن آنان دست یازیم. ایشان پنهانی و ناگهانی کشتن مخالفان را ناروا دانسته، گفتند اگر کسی از اهل قبله بر ایشان پیش دستی به جنگ کند و سپس زینهار خواهد، باید پذیرفت.<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ دوم، ص 42.</ref>. این گروه حق جنگ ابتدایی با اهل قبله ندارند تا اینکه آنها را به دین دعوت کنند اگر امتناع کردند کشته می‌شوند مگر اینکه به عینه برخلاف حرف‌شان علم پیدا کنیم و همچنین گفته شده است که آنها ازدواج زنان مسلمان را با [[مشرکان]] قوم خودشان که اصحاب کبائر هستند جایز می‌دانند<ref> شهرستانی محمد بن عبدالکریم، ''الملل والنحل''، ج۱، ص۱۳۱، تحقیق، محمد سید کیلانی، بیروت، انتشارات دار المعرفة، سال ۱۴۰۴ ق .</ref>. اخنس را بدین گفتار پیروانی فراهم گشت. اخنس از دیگر [[ثعالبه]] بیزاری جست و ثعالبه هم از آنها دوری و بیزاری جستند<ref> عبدالقاهر بغدادی، ''الفرق بین الفرق''، ص۸۰، تحقیق مجدی فتحی السید، قاهره، مکتبة التوفیقیه.</ref>.  همچنین مولا می‌تواند زکات عبدش را بگیرد و اگر عبدفقیر و محتاج شد، زکاتش را به او پرداخت کند<ref> قاضی سید نور الله شوشتری، ''احقاق الحق وازهاق الباطل''، ج۳۲، ص۵۲۴-۵۲۵، باتعلیقات سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چ اول، سال ۱۴۱۷ ق.</ref>.